ผมมีเรื่องขอคำปรึกษาเกี่ยวกับน้องชายซึ่งเป็นหมอทั่วไปในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง จ.ปัตตานี แกบ่นถึงปัญหาซึ่งมันอาจจะไม่ใช่เป็นปัญหาใหญ่อะไรแต่อาจเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่แกจะเลิกเป็นหมอก็ได้ ผมเข้าใจได้ว่าแกเก็บสะสมอะไรไว้ในใจและอดทนเพื่ออะไรสักอย่างตั้งแต่เรียนหมอแล้ว ซึ่งแน่นอนอาชีพนี้ช่วยเป็นหน้าเป็นตาให้แก่ทางบ้านผมโดยเฉพาะพ่อกับแม่ ถึงแม้นว่าพี่อย่างผมอาจถูกมองข้ามจากญาติๆไปบ้าง แต่ผมยังจะไม่ขอคำปรึกษาเรื่องของผม เอาเป็นว่าขอปรึกษาเรื่องของน้องชายก่อน เรื่องก็คือว่า (ขอโพสเป็นข้อความจากน้องชายนะครับ)

“ขณะนี้รู้สึกว่าชีวิตการทำงานถึงทางตันแล้วครับ เริ่มไม่มีความสุขกับการตรวจคนไข้แล้วครับ วันนี้มีเหตุการณ์เหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้ผมหมดอาลัยในชีวิตความเป็นหมอแล้วครับ แม่พาลูกมาตรวจบอกว่าหอบจะเอายาพ่น ผมตรวจแล้วลูกไม่ได้หอบก็เลยไม่ให้ ประวัติหอบก็ไม่มี แต่แม่จะเอาให้ได้ ก็เลยอธิบายถึงตัวโรคว่าเด็กเป็นไข้หวัด กินยา พักผ่อน เดี๋ยวก็หาย แล้วแม่เด็กก็พูดขึ้นขณะเดินออกนอกห้องตรวจด้วยเสียงอันดัง เหมือนจะให้ทุกคนได้ยิน “เสียเวลาจริงๆ หมอคนนี้อีกแล้ว ไม่น่ามาโรงพยาบาลเลย”