ความเป็นมา              ผมใช้ชีวิตทั้งชีวิตที่ผ่านมาให้การดูแลผู้อื่น เมื่อผมแก่ตัวลงผมกลับไม่ต้องการให้ผู้อื่นมาดูแลผม แต่ผมต้องการมีชีวิตบั้นปลายอยู่ในบรรยากาศของการดูแลกันและกัน เหมือนในหมู่บ้านชนบทเล็กๆที่ผมเกิดและเติบโตมา คนแก่ทุกคนมีความสุข แก่ที่นั่น ตายที่นั่น ไม่เห็นมีคนแก่คนไหนในหมู่บ้านมีปัญหาว่าจะไปแก่ไปตายที่ไหนกันดีเลย ตัวผมวันนี้เหมือนสุนัขป่าที่พลัดหลงออกจากฝูงท่องเที่ยวหากินไปตามลำพังตั้งแต่หนุ่มจนแก่ แล้วเกิดความคิดอยากจะกลับไปเข้าฝูงอีกครั้ง ทำอย่างไรผมจึงจะสร้างหมู่บ้านที่มีบรรยากาศแบบนั้นขึ้นมาใหม่ได้ หมู่บ้านแบบนั้นมันจะเป็นสถานที่ที่ผมจะแก่และตายได้โดยไม่ต้องย้ายไปไหนอีก ถ้าจำเป็นจริงๆก็เอาผู้ดูแลจากภายนอกเข้ามาดูแลผมอยู่ในหมู่บ้านนั้นแหละ  

     วันนี้เป็นวันแรกที่ผมกลับมาทำงาน จึงเป็นวันขึ้นปีใหม่อย่างเป็นทางการของผม วันนี้ของดไม่ตอบคำถามเรื่องสุขภาพสักหนึ่งวันนะ แต่จะเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อยสุดแต่โมหะจิตจะพาไป คำว่าโมหะเนี่ยไม่ได้แปลว่าโมโหอย่างที่คนทั่วไปเข้าใจกันนะ โมหะแปลว่า “ใจลอย” ส่วนโมโหนั้นตรงกับคำบาลีว่าโทสะ ขอโทษ.. ไม่ได้จะริอ่านเขียนธรรมะหรือบาลี กลับเข้าเรื่องดีกว่า วันนี้ผมจะเขียนถึงเรื่องอาหารหลักของผู้คนและสัตว์ทั้งหลาย ซึ่งก็คือ “หญ้า” เพราะหญ้าเป็นพืชที่ขึ้นได้ทั่วไป หัวแข็งทนแล้งทนหนาว สัตว์ส่วนใหญ่จึงอาศัยหญ้าเป็นอาหาร ส่วนที่อร่อยที่สุดของหญ้าก็คือเมล็ด

(จดหมายฉบับที่ 4 จากผู้ถามคนเดิม เรื่องเดิม) ผมเป็นโรคพยาธิมานานตั้งประมาณ 4-5 เดือนแล้วผมกินยาถ่ายพยาธิเบนดา 500 ก็ไม่หายไม่รู้จะทำยังไง กินไปแล้วประมาณ 7-8 กล่องก็ถ่ายออกไม่หมด  ผมไปโรงพยาบาล เขาให้กินยาชนิด ALBENDAZOLE TAB.200 MGประมาณ 1สัปดาห์กะอีก 4 วัน