อาจารย์ที่เคารพ

ผมกลับจากคอร์ส MBT ที่มวกเหล็กมาแล้ว ได้เอาสิ่งที่อาจารย์สอนมาเปลี่ยนชีวิตตัวเองไปมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้เทคนิคต่างๆออกมาจากความคิดซ้ำซากแบบแผ่นเสียงตกร่อง ต้องขอขอบคุณอาจารย์ที่จัดหลักสูตร MBT ขึ้น แต่ผมยังมีความข้องใจในบางประเด็นที่อาจารย์สอน แต่ไม่กล้าถามในชั้นเรียน ตอนแรกตั้งใจว่าจะไม่ถาม แต่มันก็คาใจมานาน คือผมข้องใจว่าความรู้ตัวที่อาจารย์ย้ำมากนั้น มันเป็นอันเดียวกับนิพพานของทางพุทธหรือเปล่าครับ และอีกคำถามหนึ่ง ความรู้ตัวนี้มันเป็นของเราคนเดียวหรือว่ามันเป็นของร่วมที่ใช้ด้วยกันทุกๆคนครับ
ผมข้องใจแค่นี้แหละ

…………………………………..

ตอบครับ

     น่าเสียดายที่ผมไม่มีความรูุ้ลึกซึ้งเรื่องศาสนาเลย อย่างมากก็ขโมยไอเดียเอามาจากหนังสือนิทานบ้าง หนังสืออ่านเล่นบ้าง จึงไม่สามารถเปรียบเทียบให้คุณฟังได้ว่าศัพท์ที่ผมใช้คำว่า “ความรู้ตัว”  นั้น เมื่อเปรียบกับทางศาสนาแล้วเปรียบได้กับคำไหน ขอโทษจริงๆ ด้วยความเคารพ ผมไม่ทราบว่าศัพท์คำว่า “นิพพาน” หมายความว่าอะไร เป็นความสัตย์จริง จึงไม่อาจจะตอบคำถามคุณได้

       อย่างไรก็ตาม ในหนังสือนิทานอินเดียเรื่องมหาภารตยุทธ์ ตัวละครตัวหนึ่งชื่อกฤษณะ (คนขับรถม้า) ได้สอนอรชุน (พระเอก) โดยพาดพิงถึงสิ่งที่เรียกว่า “อาตมัน” ซึ่งมันอาจจะเทียบเคียงได้กับสิ่งที่ผมเรียกว่า “ความรู้ตัว” นะ ผมขอตัดคำพูดจากหนังสือภารตะยุทธ์ ตามสำนวนแปลของกรุณา-เรืองอุไร กุศลาศัย มาทั้งดุ้น ดังนี้

     “..ไม่ว่าเรา ท่าน หรือราชบุตรเการพเหล่านั้น ทั้งหมดไม่มีใครเกิดและไม่มีใครตาย อาตมันที่สิงอยู่ในร่างกายของเราต่างหากที่ลอยล่องผ่านร่างเด็ก ร่างหนุ่มสาว และร่างชราของเราไป อาตมันนี้ย่อมจะเข้าสิงอาศัยร่างใหม่เรื่อยไป เมื่อร่างเก่าชำรุดจนใช้งานไม่ได้ ผู้มีปัญญาย่อมไม่คลางแคลงในเรื่องนี้
หนาวร้อนสุขทุกข์ ฯลฯ เกิดจากการประจวบกันระหว่างอารมณ์ภายนอกกับการรับรู้ สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ไม่แน่นอน นึกจะมามันก็มา นึกจะไปมันก็ไป เพราะเหล่านั้นท่านจงหัดอดทนในสิ่งเหล่านี้เสียบ้างเถิด
ผู้ที่วางใจให้เป็นปกติเมื่อประสบกับทุกข์สุขได้ ชื่อว่าทำชีวิตตนให้เป็นอมตะ

ในอสัตยภาวะ ย่อมไม่มีภาวะแห่งความจริง เช่นกันกับที่ในสัตยภาวะย่อมไม่ปราศจากภาวะแห่งความจริง ผู้ประจักษ์สัจจะย่อมมองเห็นความจริงสองประการนี้

ขอท่านจงทราบเอาไว้ว่าในสกลจักรวาลนี้มีอานุภาพอย่างหนึ่งแผ่ซ่านอยู่ทั่ว อานุภาพนี้ไม่รู้จักพินาศแตกตับ ไม่มีใครทำลายมันได้ มันคืออาตมัน มันสิงสู่อยู่ในร่างมนุษย์ มันคือภาวะนิรันดรเหนือการพิสูจน์หยั่งรู้ ใครก็ตามที่คิดว่าอาตมันนี้เป็นผู้ฆ่า หรืออาตมันนี้เป็นผู้ถูกฆ่า คนนั้นไม่รู้ความจริง เพราะอาตมันนี้ไม่เคยฆ่าใคร และใครฆ่าไม่ได้ อาตมันนี้ไม่เกิด ไม่ตาย เป็นสภาวะนิรันดร เที่ยงแท้ ไม่มีแปรเปลี่ยน
เมื่อร่างกายของคนถูกฆ่า  อาตมันหาได้ถูกฆ่าด้วยไม่

     อรชุน ใครก็ตามที่รู้ซึ้งถึงอาตมันอันเป็นสภาวะนิรันดรไม่รู้จักพินาศแตกดับอย่างนี้แล้ว เขาผู้นั้นจะได้ชื่อว่าฆ่าใครหรือถูกใครฆ่าอยู่หรือ อุปมาเหมือนคนถอดเสื้อผ้าที่เก่าชำรุดทิ้ง แล้วสวมเสื้อผ้าใหม่เข้าแทน อาตมันก็ฉันนั้น ละร่างเก่าแล้วก็ลอยล่องออกสิงร่างใหม่ อาตมันนั้นไม่มีอาวุธหรือศาสตราชนิดใดตัดขาด ไฟก็ไม่อาจเผาไหม้ น้ำก็มิอาจพัดพาให้เปียกละลาย กระทั่งลมก็ไม่สามารถกระพือพัดให้แห้งระเหยไป เพราะตัดไม่ขาด เผาไม่ไหม้ ถูกน้ำถูกลมก็ไม่ละลายหรือแห้งเหือด อาตมันจึงชื่อว่าเป็นสภาะอันนิร้นดร แผ่ซ่านอยู่ทุกอณูของจักรวาล ยืนยงไม่รู้จักแปรเปลี่ยนตามกาลเวลา อาตมันนี้ไม่ปรากฏให้เห็นแจ่มแจ้ง คิดตามก็ไม่อาจหยั่งทราบ ..”

     “….อรชุน โลกเรานี้นับวันก็มีแต่จะหมุนไปข้างหน้า ผู้ใดจมชีวิตตนเองไว้กับกระแสโลกียสุขไม่ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับการเปลี่ยนแปรของวันคืน ชีวิตของคนผู้นั้นนับว่าสูญเปล่าปราศจากแก่นสารแท้ แต่สำหรับบุคคลผู้มีใจเอิบอิ่มในอาตมัน พอใจในอาตมัน และยินดีในอาตมันอันสูงสุดนั้น กรรมอันได้แก่หน้าที่ที่พึงปฏิบัติอย่างอื่นของบุคคลนั้นย่อมเป็นอันจบสิ้นไม่มีอีกแล้ว บุคคลเช่นนั้นย่อมข้ามพ้นทั้งกรรมและอกรรม เขาไม่ต้องพึ่งพิงสิ่งใดเพื่อให้ลุถึงประโยชน์ของตน เพราะฉะนั้นจงปฏิบัติในสิ่งอันพึงปฏิบัติโดยไม่ยึดมั่นเถิด บุคคลผู้กระทำกรรมโดยไม่หวังผลตอบแทนจากการกระทำนั้น ย่อมบรรลุถึงปรมัตถภาวะอันสูงสุด..”