เส้นทางนี้มันยาวนานแค่ไหนจึงจะหลุดพ้น

     การจะหลุดพ้นไปจากอิทธิพลของความคิด คงจะมีทั้งทางสั้นและทางยาว ทางไหนสั้นทางไหนยาวผมไม่รู้หรอก ผมบอกได้แต่ทางที่ตัวผมเองเคยเดิน เส้นทางเดินของผมเริ่มด้วย “ความไว้วางใจ” ว่าถ้าผมโฟกัสอยู่ที่ความรู้ตัว ผมจะค้นพบตัวผมเองซึ่งเป็นอะไรที่พ้นไปจากสิ่งที่เห็นได้จินตนาการได้และมีศักยภาพไม่จำกัด ด้วยความไว้วางใจอย่างนี้ ผมมอบชีวิตให้กับความไว้วางใจนี้ทั้งหมด ทั้งความสนใจ ทั้งเวลาทั้งหมดที่ว่างจากการทำงานเลี้ยงลูกเมียและการสอนคนป่วย ด้วยความเอาจริงเอาจังอย่างนี้ เป็นเวลานับตั้งแต่ผมไปเข้าเรียนที่ศูนย์โกเอนก้าเมื่อปีพ.ศ. 2557 มาถึงตอนนี้ผมเพิ่งจะเริ่มโผล่ขึ้้นมาอยู่เหนืออิทธิพลความคิดของตัวเองได้ถึงระดับที่ชีวิตเบาสบายขึ้นตามสมควร รวมเวลาที่ใช้ทั้งหมดก็สามปี

     คุณก็เหมือนกัน ผมแนะนำว่าอย่าไปเสียเวลาได้ปลื้มกับโลกนี้นักเลย เพราะเหมืองทองของจริงนั้นอยู่ในตัวคุณ ภายในตัวเรานี้มีเรื่องให้เรียนรู้สร้างสรรค์มากมายแต่เราไม่รู้ ราวกับว่าเราเกิดมามีปีกแต่เราไม่รู้จักปีกของเรา เราจึงใช้วิธีคลานไปคลานมาเอา อย่าไปเสียเวลากับการเปลี่ยนแปลงโลกภายนอกอย่างที่คนทั้งหลายเขาพยายามทำกันอยู่เลย ให้มาโฟกัสที่การเข้าหาความรู้ตัวเพื่อการเปลี่ยนแปลงภายในตัวเองดีกว่า

     ความรู้ตัวคืออะไรหรือคะ

      “ความรู้ตัว” หรือ “ผู้รู้ตัว” ซึ่งเป็นตัวจริงของคุณนี้ไม่มีภาษาอะไรจะบรรยายได้ จึงต้องอาศัยบรรยายเอาจากสิ่งที่คุณไม่ได้เป็น คือการจะรู้ว่าคุณเป็นใคร หรือเป็นอะไร คุณต้องหาให้พบก่อนว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรบ้าง คุณไม่ใช่อะไรบ้าง เช่น คุณไม่ใช่ร่างกาย คุณไม่ใช่ความรู้สึก คุณไม่ใช่ความคิด คุณไม่ใช่คอนเซ็พท์ คุณไม่ใช่ความเชื่อ คุณไม่ใช่เวลา คุณไม่ใช่พื้นที่ คุณไม่ใช่นี่หรือนั่น ไม่ใช่ทั้งสิ้น อะไรที่คุณรู้จักอยู่ก่อนหน้านี้ซึ่งบรรยายออกมาเป็นภาษาได้ไม่ว่าสิ่งน้้นจะเป็นรูปธรรมหรือนามธรรมล้วนไม่ใช่คุณทั้งสิ้น คุณไม่ใช่อะไรที่จะคิดเอาได้ แต่ถ้าไม่มีคุณ ก็จะไม่มีการคิด เพราะคุณเป็นผู้สังเกตการคิดนั้น ยิ่งคุณรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรบ้างได้เร็วเท่าไหร่ คุณก็จะเริ่มตระหนักรู้ความเป็นคุณในฐานะ “ผู้รู้ตัว” หรือ “ผู้สังเกต” ซึ่งเป็นสิ่งที่จีรังได้เร็วเท่านั้น

      การจะตระหนักรู้ความเป็น “ผู้รู้ตัว” นี้มันเป็นประสบการณ์ คุณสามารถทำให้ประสบการณ์นั้นเกิดซ้ำๆซากๆจนมันกลายเป็นสิ่งที่เกิดเป็นประจำ เมื่อความรู้ตัวหรือความรู้สึกว่าฉันดำรงอยู่โผล่ขึ้นมา คุณควรจะเฝ้ามองมันอย่างเงียบๆ นิ่งๆ โมเมนต์ที่ความสนใจจดจ่ออยู่กับความรู้ตัวนี้มันเป็นสภาวะที่อธิบายไม่ได้ด้วยคำพูด แต่มันเป็นประสบการณ์ที่ “ผู้รู้ตัว” เฝ้าดูได้ ขอแค่คุณสร้างประสบการณ์นี้ซ้ำๆ ในที่สุดความรู้ตัวก็จะคงอยู่กับคุณได้เสมือนว่าต่อเนื่อง

     แต่ทุกวันนี้แทนที่จะทำอย่างนั้นคุณกลับไปผูกเอาสารพัดอย่างเข้ากับความรู้ตัวไม่ว่าจะเป็นร่างกาย ความรู้สึก ความคิด ความเชื่อในเรืื่องต่างๆรวมถึงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ทำให้คุณเข้าใจไขว้เขวไปว่าคุณคือสิ่งที่ไม่ใช่คุณ คุณไปมีชีวิตอยู่ในความคิดจึงไม่มีวันที่จะสงบเพราะความคิดนั้นไม่เคยสงบ ทางเดียวที่จะสงบคือคุณต้องย้ายโฟกัสจากการอยู่ในความคิดมาอยู่ในความรู้ตัว ปฏิเสธความคิดทุกความคิดยกเว้นความคิดเดียวคือ “ฉันดำรงอยู่” หรือ “ความรู้ตัว” เท่านั้น ซึ่งคุณไม่ต้องไปเสาะหามันหรอก เพราะคุณคือมัน ขอแค่คุณให้โอกาสมันได้โผล่ออกมา โดยการปล่อยวางความคิดซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่จริงเสีย แล้วความรู้ตัวซึ่งเป็นของจริงก็จะปรากฎอยู่ตรงนั้นเอง เปรียบเหมือนจอโทรทัศน์ที่จะปรากฎให้เห็นทันทีที่เราปิดภาพยนตร์ที่ฉายอยู่

      ถ้าคุณยังจมอยู่กับความเชื่อที่ว่ามีแต่สิ่งที่เรียกชื่อได้ (names) หรือมีรูปร่างให้มองเห็นได้ (forms) เท่านั้นที่เป็นของจริงและดำรงอยู่ให้คุณเห็นจะจะ ความรู้ตัวก็จะปรากฎแก่คุณในรูปของอะไรที่ไม่ได้ดำรงอยู่ คือพูดง่ายๆว่าความรู้ตัวจะไม่ปรากฎให้คุณเห็น เมื่อใดที่คุณรู้ว่าสิ่งที่เรียกชื่อได้หรือมีรูปร่างให้มองเห็นได้นี้เป็นแค่เปลือกกลวงไม่มีไส้ใน ส่วนของจริงคือความรู้ตัวนั้นไม่มีชื่อไม่มีรูปร่างแต่เป็นแค่พลังงานชีวิตในลักษณะของความตื่นรู้ เมื่อนั้นคุณก็จะพบความสงบเย็น การมองชีวิตว่ามีแต่ความรู้ตัวเท่านั้นที่เป็นของจริง เหมือนการมองภาพยนตร์ว่ามีแต่แสงที่อยู่นิ่งๆและส่องทะลุฟิลม์อยู่เท่านั้นที่เป็นของจริง ส่วนตัวฟิลม์ที่เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาซึ่งเปรียบได้กับความคิดนั้นไม่ใช่ของจริง

     ก็ลองตรวจสอบกับประสบการณ์ของคุณสิ ว่าตั้งแต่จำความได้ นอกจากความรู้ตัวหรือ “ผู้รู้ตัว” ตัวนี้แล้ว มีอะไรส่วนอื่นในชีวิตคุณที่จีรังบ้าง ทั้งร่างกาย ความคิด ความรู้สึก..ไม่มี้ สิ่งเดียวที่คุณมั่นใจก็คือว่าคุณยังไม่ตาย ยังมีชีวิตอยู่ “ฉันดำรงอยู่” หรือ “ความรู้ตัว” นี่แหละที่เป็นของจริงที่จีรัง แม้คุณจะพูดไม่ได้เต็มปากว่าฉันดำรงอยู่ก่อนเกิดและจะดำรงอยู่หลังตายหรือเปล่า เพราะตรงนั้นคุณไม่มีประสบการณ์จริง แต่ฉันดำรงอยู่ ที่นี่ เดี๋ยวนี้ นี่เป็นของจริง และเป็นของจริงที่ไม่เปลี่ยนตามกาลเวลา อย่างน้อยก็นับตั้งแต่เริ่มจำความได้ตอนเป็นเด็กเล็กมาจนถึงวันนี้ “ความรู้ตัว” นี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง

     ไหนๆคุณก็ถามถึงความจีรัง ผมไม่ได้แนะนำให้คุณเปลี่ยนแปลงอะไรในตัวคุณนะ ผมแค่ชี้ให้คุณเห็นอะไรในตัวคุณที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง อะไรในความเป็นคุณ ส่วนใหนในความเป็นคุณ ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เมื่อใดที่คุณเห็นสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงในตัวคุณว่ามันเป็นอันเดียวกับความเป็นคุณ เมื่อนั้นคุณหลุดพ้น

     แล้วการไปโฟกัสที่ “ความรู้ตัว” จะพาไปพบธรรมชาติของตัวเองที่มีศักยภาพไม่จำกัดได้อย่างไร

    งานนี้มันมีอยู่สองขั้นตอนนะ

     ขั้นตอนที่หนึ่ง คุณอาศัยความรู้ตัวค้นหาความคิดที่ทำให้คุณเกาะเกี่ยวผูกพันแล้วปลดมันออกทิ้งไปซะ จนคุณไม่ยึดติดกับอะไร นั่นคุณได้ทำส่วนของคุณหมดแล้ว แต่ผู้รู้ตัวนี้จะเป็นสะพานเชื่อมให้เกิด

     ขั้นตอนที่สอง ซึ่งเป็นส่วนที่จะทำโดย “สิ่งหนึ่ง” ซึ่งเป็นพลังงานลึกลับที่พาคุณมาที่นี่ มันจะพาคุณออกไปจากที่นี่เอง ความจริงขั้นตอนที่สองนี้มันแทบจะเป็นอัตโนมัติ เพราะความรู้ตัวที่ถูกขังโดยความคิดเหมือนลมที่ถูกขังไว้ในลูกโป่ง เมื่อหมดความคิดก็เหมือนลูกโป่งแตก ลมนั้นก็จะถูกปลดปล่อยสามารถกระจายขยายตัวออกไปได้ไม่มีที่สิ้นสุด ความรู้ตัวเมื่อหมดสิ้นกรงของความคิดก็เป็นเช่นนั้น คือความเป็น “ผู้รู้ตัว” จะสลายไปเป็นส่วนหนึ่งของ “สิ่งหนึ่ง” ซึ่งเป็นความว่างขนาดใหญ่อันเป็นแหล่งของพลังงานทั้งมวลโดยอัตโนมัติ โดยไม่ต้องไปจงใจทำลายหรือสลายหรือไปฆ่าความเป็นผู้รู้ตัวเลย

     ดิฉันไม่เข้าใจ “สิ่งหนึ่ง” ที่ว่านี้ ในตำราหรือทางศาสนาเขาเรียกว่าอะไรหรือ

      คุณอย่าไปสนใจตำรา เพราะ “การรู้” คือ “การเป็น” คำพูดไม่อาจพาคุณข้ามไปถึงสิ่งที่อยู่พ้นความคิดได้ ความรู้ตัวของคุณนั่นแหละจะเป็นครูที่แท้ ส่วนครูคนอื่นนั้นอย่างดีก็เป็นได้แค่หลักกิโลเมตร

     อาจารย์ทำให้มันเข้าใจได้ง่ายกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือคะ

     ก็ได้ แต่มันต้องเริ่มต้นด้วยความไว้วางใจนะ อย่างที่ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมตั้งต้นด้วยความไว้วางใจว่าถ้าผมโฟกัสอยู่ที่ความรู้ตัว ผมจะค้นพบตัวผมเองซึ่งเป็นอะไรที่พ้นไปจากสิ่งที่เห็นได้จินตนาการได้และมีศักยภาพไม่จำกัด ความไว้วางใจนี้มันมีพื้นฐานอยู่บนความไว้วางใจอีกอันหนึ่ง แบบที่เหล่าจื่อใช้คำพูดว่า

     “….มีสิ่งหนึ่งไร้รูปแต่สมบูรณ์แบบ มันคงอยู่มาก่อนที่จักรวาลนี้จะเกิดขึ้นเสียอีก มันสงบเย็น ว่าง วิเวก สถาพร ต่อเนื่องไปไม่สิ้นสุด  ดำรงอยู่เป็นนิรันดร มันเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดจักรวาลนี้ เนื่องจากไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรดี ข้าจะเรียกมันว่า “เต๋า” ก็แล้วกัน มันไหลผ่านทุกสรรพสิ่งจากข้างในทะลุข้างนอกแล้วไหลกลับไปสู่ต้นกำเนิดของทุกสรรพสิ่งนั้น..”

    คือคุณต้องไว้วางใจก่อนว่าสิ่งหนึ่งที่มีศักยภาพไม่จำกัดถึงขั้นให้กำเนิดจักรวาลนี้ได้นั้นมีอยู่ และไว้วางใจว่าความรู้ตัวเมื่อหมดสิ้นความคิดซึ่งเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวผูกพันแล้วจะสามารถเชื่อมโยงและรับถ่ายทอดศักยภาพอันไร้ขีดจำกัดมาจากสิ่งหนึ่งนี้ได้ ถ้าคุณไม่ไว้วางใจอย่างนี้ก็จบข่าว ไปต่อไม่ได้ แต่ถ้าคุณไว้วางใจอย่างนี้จึงจะไปต่อได้

     ในส่วนของพลังงานที่ถ่ายทอดมาสู่ตัวเราได้นี้ ผมใช้คำเรียกว่า Grace ก็แล้วกันนะ แปลว่าพลังกรุณาปราณีก็ได้มัง มันมีอยู่จริงที่ข้างนอกตัวเรา และมันเข้ามาสู่ตัวเราได้ แล้วเราก็เผื่อแผ่ไปให้คนอื่นได้ อันนี้ไม่ใช่ความเชื่อ แต่มันเป็นประสบการณ์จริงที่ผมยืนยันว่ามันมีอยู่ และมันถ่ายทอดมาสู่ตัวผมและจากผมไปสู่คนอื่นได้

     หมายความว่าต้องบรรลุคุณวิเศษอะไรสักอย่างจึงจะรับโอนศักยภาพนั้นมาได้

     ไม่ต้อง เพียงแค่คุณมองให้เห็นว่าคุณเป็นผู้รู้ตัวหรือคุณเป็นแค่พลังงาน ไม่ใช่เป็นร่างกายหรือความคิด คุณก็สามารถรับพลังงานมาจากข้างนอกได้แล้ว

    ทำไงละคะ ดาวน์โหลดมาเลยหรือ

     จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ในทางปฏิบัติเขามีทำกันอยู่หลายวิธีนะ ผมเล่าให้ฟังได้แต่วิธีที่ผมใช้ เทคนิคที่ผมเรียนมาจากครูของผมแล้วเอามาประยุกต์ใช้เองก็คือตั้งต้นด้วยการค่อยๆรู้สึก (feel) ลมหายใจที่เราดูดเข้ามาสู่ร่างกาย ค่อยๆรู้สึกที่รอบๆรูจมูก แล้วค่อยๆรู้สึกให้ไกลออกไปจากรูจมูก ว่ามันเป็นแหล่งของพลังงานภายนอกที่เมื่อหายใจเข้า พลังงานข้างนอกหรือ Grace นี้ก็จะถูกดูดจากแหล่งข้างนอกเข้ามายังตัวเรา พอหายใจออกพลังงานนี้ก็กระจายไปทั่วตัว ผ่านทะลุทุกรูขุมขนออกไปเผื่อแผ่ให้คนอื่นๆหรือชีวิตอื่นๆรอบๆตัวเราได้อีกด้วย แล้วพลังนี้มันไม่รู้หมดนะ ดาวน์โหลดมาได้เรื่อยๆ ที่แปลกคือยิ่งเราเอาพลังไปทำอะไรที่ไม่ใช่เพื่อตัวเอง พลังมันยิ่งมา ยิ่งไม่อยากอะไรให้ตัวเอง คือยิ่งอยากที่จะหมดความอยาก นั่นแหละพลังมันก็ยิ่งจะมา

     การเพิ่มศักยภาพพอเข้าใจแล้ว ส่วนการทิ้งความคิดละ จะทำได้อย่างไร

 
     ช่วยอธิบายว่าตอนนี้อาจารย์กับดิฉันต่างกันอย่างไร

     ผมกับคุณโดยพื้นฐานแล้วไม่มีอะไรต่างกัน ชีวิตของเราต่างก็เป็นการอุบัติขึ้นของเหตุการณ์หนึ่งต่อกับอีกเหตุการณ์หนึ่งต่อเนื่องกันไปไม่สิ้นสุด เพียงแค่ผมปล่อยวางและเห็นละครที่ดำเนินอยู่ว่าเป็นละคร แต่คุณยึดติดกับโน่นนี่นั่นและขยับตามมันไป ขณะที่ผมเชื่อว่าผมไม่ได้เป็นอะไรเหล่านั้นทั้งสิ้นนอกจากความเป็น “ผู้รู้ตัว” ซึ่งเป็นแค่พลังงานที่ว่างเปล่าเท่านั้น ผมก็จึงไม่สนอะไรทั้งสิ้นที่มันไม่ใช่ผม ผมไม่ได้มีชีวิตอยู่ในความคิด ผมอยู่กับประสบการณ์ความรู้ตัวที่ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นในความรู้ตัวนี้ คุณก็มีสิ่งเดียวกับที่ผมมี เพียงแต่คุณมัวไปอยู่ในความคิดจนมองไม่เห็นความรู้ตัวเท่านั้น ความคิดเหล่านั้นมันเป็นกำแพงคุกที่คุณสร้างขึ้นมารอบตัวคุณเอง กำแพงนั้นของผมผมทุบมันทิ้งไปแล้ว แค่คุณยังไม่ได้ทุบของคุณ

     คุณกับผมต่างก็มีสถานะอันเป็นธรรมชาติเดียวกัน ผมขอยกตัวอย่างเรื่องทองคำมาเปรียบเทียบ คุณกับผมต่างก็เป็นทองคำ สมมุติว่าคุณเป็นกำไลทองคำ ผมเป็นฝุ่นทองคำ คุณชื่อกำไล ผมชื่อฝุ่น คุณมีรูปร่างกลมสวมใส่แขนได้ ผมมีรูปร่างเป็นผง แต่ทั้งคุณและผมต่างก็เป็นทองคำ เราต่างกันที่ชื่อและรูปร่าง ทองคำในที่นี้หมายถึงการเป็น “ผู้รู้ตัว” หรือการเป็น “ดวงวิญญาณ” ซึ่งเป็นพลังงานของความตื่นรู้ ไม่ใช่เป็นร่างกายหรือความคิด เราต่างเป็นสิ่งเดียวกันแต่ต่างกันที่การปรากฎเป็นรูปร่างและชื่อฉายาที่ได้รับ เมื่อผมตระหนักรู้ธรรมชาติที่แท้ของตัวเอง ผมก็รู้ว่าผมกับคุณเป็นสิ่งเดียวกัน แต่คุณไม่รู้เพราะคุณยังถูกล้อมกรอบอยู่ด้วยความคิดของคุณเอง ผมมองคุณว่าเป็นสิ่งเดียวกับผม แต่คุณมองผมว่าเป็นคนละส่วนคนละอันที่แยกจากกัน เราต่างกันแค่นี้

      ความหวังเป็นการเอาความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่ชอบวาดเป็นอนาคตขึ้น

     ความกลัวเป็นการเอาความทรงจำเกี่ยวกับความเจ็บปวดวาดเป็นอนาคตขึ้น

     ทั้งสองอย่างคือความคิดที่ฉุดลากคุณออกไปจากความรู้ตัวในปัจจุบัน อย่าไปให้ราคา คุณควรให้ราคาความไว้วางใจหนึ่งเดียวที่จะพาคุณบรรลุธรรมชาติที่แท้จริงของคุณ นั่นคือความไว้วางใจที่ว่าคุณเป็น “ผู้รู้ตัว”ที่เชื่อมโยงกับสิ่งหนึ่งที่มีศักยภาพไร้ขีดจำกัดได้ และเชื่อว่าคุณไปถึงตรงนั้นได้ คุณต้องไม่ปล่อยตัวเองไปกับพฤติกรรมที่ทรยศต่อความไว้วางใจอันนี้ จำไว้นะ..พฤติกรรมต้องไม่ทรยศต่อความไว้วางใจ คุณจะเรียกมันว่าศรัทธา ความซื่อสัตย์ ความมุ่งมั่น ความพากเพียร ความบันดาลใจ หรืออะไรก็แล้วแต่ ประเด็นคือคุณต้องไม่กลับหลังหัน ไม่ละทิ้งพื้นที่ที่คุณพิชิตได้แล้ว คุณต้องบากบั่นไปข้างหน้า พลิกหันความสนใจที่เคยออกไปข้างนอกให้กลับเข้าข้างใน อยูุ่กับความรู้ตัวตลอดเวลาที่เอื้อให้คุณทำได้จนมันกลายเป็นอัตโนมัติ นี่เป็นทางเส้นทางเดียว ไม่มีเส้นทางที่ง่ายกว่านี้

     คุณอย่าไปเดือดร้อนอะไรกับใจที่อยากได้สิ่งที่ดีและกลัวสิ่งที่ไม่ดี ความเจ็บปวดก็ดี ความเพลิดเพลินก็ดี เป็นสองฝั่งที่แม่น้ำแห่งชีวิตไหลผ่านไป ปัญหามันเกิดเพราะคุณไปเกยตื้้นหรือยึดติดกับฝั่งหนึ่ง หรือพยายามหนีอีกฝั่งหนึ่ง ถ้าคุณปล่อยให้ชีวิตไหลไป ผ่านฝั่งเจ็บปวดก็ยอมรับ ไม่มีหวาดกลัว ผ่านฝั่งเพลิดเพลินก็ยอมรับ ไม่มีถวิลหา ชีวิตจะไปมีปัญหาอะไร เพราะคุณไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้น คุณเป็นเพียงเป็นผู้รู้ตัวหรือผู้สังเกตการณ์เท่านั้น ท้ายที่สุดแล้วคุณก็จะไปถึงธรรมชาติที่แท้จริงของคุณซึ่งเป็นศักยภาพไร้ขอบเขต

     ถามนอกเรื่องหน่อย อาจารย์กลัวตายไหมคะ

     แต่ก่อนกลัวเพราะผมมองชีวิตออกไปจากสำนึกของความเป็นบุคคลที่มีความผูกพันและภาระหน้าที่

     แต่ตอนนี้ไม่กลัวแล้ว เพราะผมมองชีวิตออกไปจากสำนึกของการเป็น “ผู้รู้ตัว” ที่ไม่ใช่บุคคล เป็นแค่พลังงานเท่านั้น สิ่งที่เคยผูกพันผมในฐานะบุคคลไว้ ไม่ได้ผูกพันผมในฐานะ “ผู้รู้ตัว”

     อีกอย่างหนึ่งการที่ผมไว้วางใจว่าสิ่งหนึ่งที่เป็นนิรันดรมีอยู่และผมมั่นใจว่าผมเชื่อมโยงกับมันได้ มันทำให้ผมเหมือนคนรู้ทางกลับบ้านจึงย่อมจะไม่กลัวหลงทางเมื่อถึงเวลาต้องกลับบ้าน

     ถ้าดิฉันอยากจะปลงได้แบบอาจารย์บ้าง ดิฉันจำเป็นต้องนั่งสมาธิภาวนาไหม

     ไม่จำเป็น แต่ว่าในช่วงแรกที่ต้องทำความคิดให้สงบลงระดับหนึ่งให้ได้ก่อน การทำสมาธิช่วยได้มาก เหมือนการส่งดาวเทียมขึ้นอวกาศต้องอาศัยจรวดส่งขึ้นไปเพื่อเอาชนะแรงดึงของโลก แต่พอขึ้นไปสูงถึงระดับหนึ่งดาวเทียมก็ลอยเท้งเต้งเองได้ เช่นเดียวกัน เมื่อใจสงบได้ระดับหนึ่งแล้ว ที่เหลือเป็นการฝึกวางความคิดในชีวิตประจำวัน การนั่งหลับตาภาวนาก็ไม่จำเป็น

นพ.สันต์ ใจยอดศิลป์

………………………………………………….

จดหมายจากผู้อ่าน 1

     ช่วยกรุณาสรุปคำอธิบายของคุณหมอให้ด้วยจะได้มั้ยคะ เพราะอ่านแล้วยากที่จะเข้าใจ

จดหมายจากผู้อ่าน2

     คุณจะสามารถเข้าใจสิ่งที่คุณหมออธิบายมาได้ก็จากการปฏิบัติเองเท่านั้นค่ะ ไม่ใช่จากการอ่านแล้วคิดเอา คุณหมอบอกแล้วไงคะ ว่าให้เราหมั่นฝึกสติ ฝึกรู้สึกตัว ที่คุณยังไม่เข้าใจ หรือรู้สึกว่ามันเข้าใจยาก ก็เพราะคุณอาจจะยังรู้ตัวไม่เป็นไง เมื่อไหร่ที่คุณรู้ตัวเป็นแล้ว และหมั่นฝึกรู้ตัวให้เป็นนิสัยแล้ว คุณก็จะเข้าใจสิ่งที่คุณหมอพูดมาทั้งหมดเอง

     เรื่องความรู้ตัวนี้ สอนกันมาตั้งแต่สมัยพระพุทธเจ้าเมื่อ 2500 กว่าปีมาแล้วค่ะ ไม่ได้เป็นศาสตร์ใหม่หรือสิ่งใหม่ที่คนเค้าพึ่งจะมารู้กัน คนที่เคยปฏิบัติธรรมมาส่วนใหญ่ก็จะรู้จักเรื่องพวกนี้กัน แต่มันเป็นสิ่งที่ปฏิบัติได้ยาก เพราะคนเราชอบหลงอยู่ในความคิด ติดอยู่ในอารมณ์รัก โลก โกรธ หลง ติดอยู่กับอดีตหรืออนาคต แต่ไม่เคยอยู่กับปัจจุบันเลย ซึ่งแม้แต่ตัวเราเอง ก็ยังทำไม่ได้ตลอดเวลาหรอกค่ะ

………………………….