คงเป็นเพราะอกหักจากการที่พายุโนอึลทำให้ไม่ได้ไปผจญภัยที่ภูสอยดาวหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ วันหนึ่งจึงเกิดคำถามขึ้นในใจผมว่า

     “คำว่า “ผจญภัย” หรือ adventure นี้มันคืออะไร”

     คำตอบที่ตอบให้ตัวเองคือมันก็หมายถึง ประสบการณ์ที่ตื่นเต้นไม่ปกติธรรมดา และหมายความรวมถึงความมีใจกล้าเสี่ยงที่จะทดลองวิธีการ ไอเดีย หรือประสบการณ์ใหม่ๆด้วย

     “แล้วทำไมคนถึงชอบการผจญภัย”

     ก็เพราะการผจญภัยทำให้ลืมความคิดอันเป็นการรีไซเคิ้ลความจำบูดๆเก่าๆ หันไปจดจ่ออยู่กับความตื่นเต้นเร้าใจจากของใหม่ที่ไม่ปกติธรรมดาขณะนั้น การผจญภัยจึงนำมาซึ่งความสุขตรงที่ได้ถอยหนีออกจากความคิดเก่าๆบูดๆซ้ำๆซากๆนี่เอง 

     “ถ้าการผจญภัยเป็นเพียงประสบการณ์ หมายความว่ามันก็เหมือนประสบการณ์อื่นใดทั้งหลาย ตรงที่มันล้วนเกิดขึ้นที่ในหัวหรือในใจของเราเองทั้งหมดทั้งสิ้นใช่ไหม” 

     ใช่แล้ว ทุกประสบการณ์ล้วนเกิดขึ้นและดับไปที่ในใจของเรา ตอบตัวเองแล้วก็ถึงบางอ้อเองว่า เออ..ถ้างั้นจะรอให้โควิด19 จบเพื่อเดินทางไปท่องเที่ยวแบบไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวทำไมละ หากทำความเข้าใจนัยยะของการผจญภัยให้ดี หัวใจของมันไม่ใช่การเดินทางไกล แต่เป็นประสบการณ์ที่เกิดการรับรู้ขึ้นที่ใจ การรับรู้นั้นเกิดขึ้นเมื่อไหร่ มันเกิดขึ้นที่เดี๋ยวนี้นะ ดังนั้นการผจญภัยก็เกิดขึ้นได้ทุกโมเมนต์ในชีวิต ไม่ใช่เฉพาะเมื่อได้เดินทางไกลแบบสุดหล้าฟ้าเขียว ขอเพียงแต่ให้เปิดรับอะไรในชีวิตที่จะเข้ามาหาในแต่ละโมเมนต์ด้วยทัศนคติว่ามันเป็น wonder เป็นความมหัศจรรย์ ตั้งใจรับรู้ว่า

     และก็ในเมื่อการผจญภัยมันเกิดขึ้นที่ใจ ไม่ใช่เกิดขึ้นที่สถานที่ แล้วทำไมไม่ผจญภัยเสียที่ใกล้บ้านนี่ละ จะรอไปให้ไกลถึงเมืองนอกเมืองนาทำไม ใช่แล้ว..ผจญภัยแบบใกล้บ้าน อะไรก็ได้เล็กๆน้อยๆที่ทำให้เกิดความตื่นเต้น กลัวนิดๆ อยากรู้หน่อยๆ ในชีวิตประจำวันนี่แหละ ยกตัวอย่างเช่นอากาศเย็นๆ แค่อาบน้ำเย็นโดยไม่ยอมเปิดเครื่องทำน้ำอุ่น นี่ก็เป็นการผจญภัยที่สนุกแล้ว อย่างอื่นที่สนุกสนานอีกมาก ในสถานที่เดิมๆ ในชีวิตเดิมๆที่เต็มไปด้วยการทำงานตามปกตินี่เลย ทำไมไม่ลองดูละ..ผจญภัยแบบใกล้บ้าน 

     อามิตตาภะ พุทธะ โยม..เมื่อปัญญาญาณส่องสว่างให้เห็นแล้วจะไม่เดินตามเชียวหรือ หิ..หิ