กราบเรียนคุณหมอที่เคารพนับถือ ขอโทษที่จะต้องเขียนยาวนะคะ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นได้บั่นทอนและทำลายจิตใจส่งผลกระทบต่อหลายคนตามมาค่ะ ครอบครัวมีพี่น้องหลายคน ที่บ้านมีกิจการครอบครัวที่คุณแม่เป็นคนบริหารและมีน้องช่วยแบบเต็มตัว 1 คน พี่ๆทำงานราชการไม่เคยมาช่วยงานเลย จนเมื่อถึงเวลาอายุราชการได้จบลงจึงจะเริ่มอยากเข้ามาช่วย แต่วีธีการของเขาได้เข้ามาแบบไม่บริสุทธิ์ใจเท่าไหร่เพราะว่าหาเหตุมาตำหนิ หาประเด็นจนทำให้น้องต้องจบชีวิตงานแบบไม่สวยงาม หมดความน่าเชื่อถือ แต่ก็ยังพี่บางคนที่คิดว่าอย่างไรก็ยังให้เครดิตน้องคนที่ช่วยกิจการมาตลอด ทุกอย่างที่มีได้หรือได้มาคือเงินรายได้จากกิจการนั้นและร่วมกันบริหารกับคุณแม่ ทุกวันนี้เวลาล่วงเลยมาเป็นปี พี่ที่เกษียณอายุมาสานต่อแบบขุดคุ้ยช่องทางการได้รายได้แบบที่ทุกอย่างของรายได้ให้เข้าตัวเองกัน กิจการนี้เป็นกิจส่วนตัวแบบสุจริต เรียนถามคุณหมอ
อ่านต่อเรียนคุณหมอสันต์ดูแลคุณแม่อายุ 91 ตัวเองก็ 64 แล้ว เหนื่อยหนักหนาสาหัสมาก คุณแม่เป็นอัลไซเมอร์แต่ว่าแอคทีฟกว่าเดิม พูดมากกว่าเดิม แถมยังร้ายกว่าเดิม เอาไปฝากที่เลี้ยงดูผู้สูงอายุเขาก็พูดเกลี้ยกล่อมให้เอากลับทุกวันเพราะทำให้เขาเหนื่อยกายเหนื่อยใจจนเขาไม่อยากได้ที่เขียนมาหาคุณหมอนี้ไม่ได้จะถามเรื่องคุณแม่ แต่จะถามเรื่องตัวเอง ว่าแก่แล้วจะทำอย่างไรไม่ให้เป็นโรคสมองเสื่อม เพราะตอนนี้กลัวเหลือเกินขอบพระคุณค่ะ ……………………………………………….. ตอบครับ คำแนะนำของวงการแพทย์ หากมองจากมุมของผลวิจัยทางการแพทย์
อ่านต่อสวัสดีครับอาจารย์ …จาก SR.. นะครับหลังจากวันที่เข้าคอร์ส … ค่อยๆ ลดยาโรคซึมเศร้าที่กินตอนกลางวันไปหมด แล้วก็เลิกกินยาตอนกลางคืนไปเลย ใช้วิธีนั่งสมาธิที่เรียนมา มานั่งก่อนนอน 15 นาที ก็หลับง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อนแต่ก็ยังตื่นกลางดึกบ้าง แต่ก็ถือว่าดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้เยอะครับ และไปเรียนศิลปะเพื่อลดความเครียดของตัวเอง หลังจากเรียนศิลปะรู้สึกมีสมาธิขึ้นเยอะเลยครับอาจารย์ (หลังๆ มา รู้สึกว่าตัวเองชอบศิลปะมากๆ ใช้เวลาว่างกับศิลปะ
อ่านต่อคุณหมอสันต์คะขอถามสุขภาพคุณแม่อายุ 84 ปีไม่มีโรคประจำตัว ต่อมาหลอดเลือดหัวใจตีบ ใส่ stent ได้ยามาหลายขนานมาก BP 54/49 p 56 ได้ยาenaril 5 ครึ่งเม็ด metoprolol2.5mg 1/4 tab ASA 81 mg
อ่านต่อวันนี้ผมมีความรู้สึกเหมือนตอนเรียนอยู่อเมริกา วันนั้นผมตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย แต่มีเหตุติดขัดเล็กๆน้อยๆจึงทำไม่สำเร็จ มาวันนี้ผมมีความรู้สึกแบบวันนั้นขึ้นมาอีกแล้ว คือความรู้สึกไม่อยากอยู่ ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว ที่ห้องเช่าส่วนตัว ไม่ได้มีใครมาทำอะไรให้ผมเสียใจหรอก เพียงแต่ผมมีความรู้สึกอย่างนั้นขึ้นมาอีก เหมือนมันจะขึ้นมาแบบไม่มีอะไรเป็นเหตุ หรือถ้าจะคิดหาสาเหตุจริงๆมันก็คงพอจะมีบ้าง ผมเหงาละมัง วันหยุดยาวช่วงปีใหม่นี้ผมว่างแต่ผมก็ไม่ยอมไปเยี่ยมคุณแม่ คุณแม่แต่งงานใหม่ คุณพ่อก็แต่งงานใหม่ คุณแม่จุกจิกหยุมหยิม คุณพ่อก็พูดอยู่แต่ว่าผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้องดูแลตัวเอง อย่าเอาอะไรไปใส่ให้พ่ออีกเพราะพ่อก็จะรับไม่ไหวแล้ว เพื่อนร่วมงานที่พอจะคุยกันได้ก็มีเหตุให้หมางเมินกันไป
อ่านต่อวันหนึ่ง ช่วงวันหยุดปีใหม่ที่ผ่านมา มีแขกท่านหนึ่งมาเยี่ยมผมที่เวลเนสวีแคร์ ได้ทานอาหารมื้อกลางวันด้วยกันและคุยกันเล่นๆ แขกท่านนี้เป็นนายทหารใหญ่ซึ่งถ้าเอ่ยชื่อหลายท่านคงรู้จัก ความที่ท่านเคยเป็นเด็กชนบทคลุกดินคลุกหญ้ามาก่อน เนื้อหาที่คุยกันจึงเป็นเรื่องชนบทและการพัฒนาชีวิตชาวชนบท ผมเห็นว่ามีเนื้อหาสาระดี น่าจะเอามาบันทึกไว้ในบล็อกนี้เผื่อให้คนรุ่นหลังได้อ่าน แขก “ชนบทไทยนั้นแท้จริงแล้วแบ่งเป็นสองส่วน คือ (1) หมู่บ้าน กับ (2)
อ่านต่อ6 มค. 63 โบสถ์หลังเดียวของวัดถูกยึดโดยต้นไทรเสียแล้ว กว่าจะระดมพลครบสามพ่อแม่ลูกและเคลื่อนพลออกจากบ้านกรุงเทพได้ก็บ่ายคล้อยเกือบเย็น ขับมาถึงสิงห์บุรีเป็นเวลาตะวันใกล้ตกดิน จึงชวนกันแวะดูวัดไทร ที่ ต.ชีน้ำร้าย อ.อินทร์บุรี จ.สิงห์บุรี วัดนี้อยู่ริมฝั่งเจ้าพระยาซึ่งยามนี้น้ำแห้งขอดจนแทบเอาไม้กระดานพาดเดินข้ามได้ มันเป็นวัดขนาดเล็กพื้นที่ไม่เกินหนึ่งไร่ มีโบสถ์อยู่หลังเดียว แต่ไม่มีที่ให้ภิกษุจำพรรษาเพราะโบสถ์นี้ไม่มีหลังคา มีแต่ผนังซึ่งถูกต้นไทรยึดไปเสียเกือบรอบด้านแล้วจนกลายเป็นเอกลักษณ์ของวัด สาเหตุที่โบสถ์หลังนี้ไม่มีหลังคานั้นเรื่องที่เขียนไว้ที่ป้ายเล่าว่าเป็นเพราะขณะที่ชาวบ้านกำลังก่อสร้างวัดมาได้ครึ่งหนึ่งคือปั้นพระประธานเสร็จแล้วแต่ยังไม่ทันได้ขึ้นหลังคา ก็มีพระมาเข้าฝันผู้เป็นหัวแรงการสร้างวัดว่าห้ามไม่ให้มุงหลังคาโบสถ์นี้
อ่านต่อ