ผมเป็นมะเร็งตับ เคมีบำบัดไป 6 คอร์สแล้ว ผมขอให้หมอทำต่ออีก หมอบอกว่าพอแล้ว ตอนนี้ผมอยู่ที่สถานพยาบาล… ที่จังหวัด… ไม่น่าเชื่อว่าผมจะซมซานมาถึงที่นี่ แต่มาถึงแล้วสิ่งที่รุมเร้าผมอยู่ในใจก็ยังไม่หายไปไหน คำสอนให้ฝึกสตินั้นไร้ผล ผมเป็นห่วงลูกเมีย ไม่มีผมแล้วพวกเขาจะอยู่กันอย่างไร ผมยังตายไม่ได้ แต่ผมก็รู้ว่ามีโอกาสสูงมากที่ผมกำลังจะตาย ผมห้ามลูกเมียไม่ให้มาเยี่ยม เพราะมาแล้วพวกเขาเอาแต่ร้องไห้และผมก็ร้องไห้ จดหมายนี้เขียนด้วยความลำบาก โดยความช่วยเหลือของพี่..ผู้กรุณา เธออาสาจะเขียนมาให้ตามคำบอก

     เกือบจะนอนอยู่แล้ว งานสุดท้ายก่อนนอนคือส่งเมลไปขอบคุณใครที่ผมไม่รู้จัก ชื่อดาตัม เขาเขียนบทความลงในจดหมายข่าวของศูนย์สุขภาพแห่งหนึ่งในอเมริกาซึ่งผมเป็นสมาชิกอยู่ ที่อยากขอบคุณเขาเพราะบทความนั้นผมอ่านแล้วเอามาใช้ประโยชน์ได้มาก พอส่งเมล์ไป แป๊บเดียวเขาก็ติดต่อผมมาทางแชท ตอนแรกนึกว่าจะคุยกันสองสามคำแล้วเข้านอน กลายเป็นต้องคุยกันยาว แต่บทสนทนาของคนไม่รู้จักกันสองคน มีเนื้อหาที่ท่านผู้อ่านบล็อกนี้ส่วนหนึ่งอาจจะสนใจ ผมแปลเอามาลงให้อ่านบางตอน ดาตัม: เป้าหมายปลายทางชีวิตคุณคืออะไร หมอสันต์: ความสุขสงบภายใน (inner peace)

Dear Dr. Sant I saw your medical advise on the Internet. Kindly let me ask you a question about CEA