สมัยเป็นหมออยู่ที่นิวซีแลนด์ ผมได้ติดนิสัยฟุ่มเฟือยของฝรั่งกีวี่มาอย่างหนึ่ง คือการชอบไปปิคนิค อาทิตย์ไหนไม่ได้อยู่เวรเป็นต้องขนลูกเมียและเสื่อไปปูปิคนิคในปาร์คในเมืองบ้าง นอกเมืองบ้าง พอกลับมาอยู่บ้านเรามันไม่มีปาร์คให้นั่งปิคนิคสบายๆอย่างนั้นแล้ว แต่นิสัยเดิมก็แก้ไม่หาย บางครั้งพื้นที่เป็นพงรกชัฎ แถมร้อนตับแล่บ ยุงแมลงเพียบ คนอื่นไม่มีใครเอาด้วย แต่ผมก็ปูเสื่อหรือวางเก้าอี้ปิคนิคของผมอยู่คนเดียว เดือนที่แล้วผมมีโอกาสได้แวะไปดูที่ดินเก่าแก่ของตัวเอง มีอยู่ประมาณ 2 ไร่อยู่ริมคลองแห้งเล็กๆที่ไม่มีน้ำ
อ่านต่อ6 มค. 63 โบสถ์หลังเดียวของวัดถูกยึดโดยต้นไทรเสียแล้ว กว่าจะระดมพลครบสามพ่อแม่ลูกและเคลื่อนพลออกจากบ้านกรุงเทพได้ก็บ่ายคล้อยเกือบเย็น ขับมาถึงสิงห์บุรีเป็นเวลาตะวันใกล้ตกดิน จึงชวนกันแวะดูวัดไทร ที่ ต.ชีน้ำร้าย อ.อินทร์บุรี จ.สิงห์บุรี วัดนี้อยู่ริมฝั่งเจ้าพระยาซึ่งยามนี้น้ำแห้งขอดจนแทบเอาไม้กระดานพาดเดินข้ามได้ มันเป็นวัดขนาดเล็กพื้นที่ไม่เกินหนึ่งไร่ มีโบสถ์อยู่หลังเดียว แต่ไม่มีที่ให้ภิกษุจำพรรษาเพราะโบสถ์นี้ไม่มีหลังคา มีแต่ผนังซึ่งถูกต้นไทรยึดไปเสียเกือบรอบด้านแล้วจนกลายเป็นเอกลักษณ์ของวัด สาเหตุที่โบสถ์หลังนี้ไม่มีหลังคานั้นเรื่องที่เขียนไว้ที่ป้ายเล่าว่าเป็นเพราะขณะที่ชาวบ้านกำลังก่อสร้างวัดมาได้ครึ่งหนึ่งคือปั้นพระประธานเสร็จแล้วแต่ยังไม่ทันได้ขึ้นหลังคา ก็มีพระมาเข้าฝันผู้เป็นหัวแรงการสร้างวัดว่าห้ามไม่ให้มุงหลังคาโบสถ์นี้
อ่านต่อก่อนจะขึ้นเรื่องไร้สาระเรื่องใหม่ขอรายงานโครงการเกษตรหลังตรงว่าได้ดำเนินมาจนผักโตกินได้มาหลายวันแล้ว แม้ว่าจะเสียค่าโง่บ้างไปในบางประเด็นเช่น (1) ไม่รู้หรือว่าอากาศกรุงเทพมันร้อนตับแล่บจนผักทนแดดไม่ได้ชนิดที่เหี่ยวเป็นผ้าขี้ริ้วตากแห้งไปเลย ต้องไปหาซาแลนท์มาคลุมจึงจะพอรอดชีวิตมาได้บางส่วน แต่ก็ไม่วายไหม้ตามขอบใบเพราะความร้อน (2) ผักแต่ละชนิดแก่ไม่เท่ากัน เมื่อเก็บกินพร้อมกัน ชนิดหนึ่งหวานพอดี อีกชนิดหนึ่งแก่ขมปี๋ไปแล้ว (3) ปุ๋ยอินทรีย์ที่เอามาใส่ผักรุ่นแรกนี้ดูสีหน้าผักแล้วมันบอกว่า ฮึ..ฮึ ไม่ชอบ แฟนบล็อกท่านใดมีโนว์ฮาวเรื่องปุ๋ยอินทรีย์ (หมักแล้ว) ที่ควรใช้ปลูกผักช่วยบอกหมอสันต์เอาบุญด้วย กล่าวโดยสรุปโครงการเกษตรหลังตรงได้ผักรุ่นแรกสำเร็จ 70%
อ่านต่อเจตนาคือจะให้เป็นฉากหน้าไว้มองภูเขา ความสำเร็จในเรื่องใดเรื่องหนึ่งในชีวิต ถ้ามาถึงเร็วเกินไปก็ไม่ดี ยกตัวอย่างเช่นเพื่อนบ้านของผมคนหนึ่งที่อยู่บ้านจัดสรรในกรุงเทพ เขาปลูกต้นตะเบบูญ่า (ชมพูพันธ์ทิพย์) ไว้หน้าบ้าน มันโตวันโตคืนจนคนโอบรอบไม่มิด รากของมันไชหินปูฟุตบาทเละตุ้มเป๊ะและกำลังจะล่อเอารั้วกำแพงพัง ใบและดอกของมันหล่นเกลื่อนชนิดที่แทบจะต้องจ้างคนสวนเต็มเวลาไว้คอยกวาดใบมันหนึ่งคนเลยทีเดียว ความสำเร็จแบบนี้มันดีเกินไปจนเพื่อนของผมทนไม่ไหว ในที่สุดก็ต้องประหารชีวิตเจ้าตาเบบูญ่านั้นเสีย..เหลือแต่ตอ หิ หิ ตอนนี้ผมก็กำลังประสบความสำเร็จแบบเดียวกันกับการปลูกต้นประดู่ป่าต้นหนึ่ง ผมปลูกมันไว้บนก้อนหินนอกหน้าต่างหัวนอนแขกที่บ้านบนเขา
อ่านต่อมวกเหล็กหนาวแล้ว อากาศเย็นกรอบเบิกบานดียิ่ง อากาศอย่างนี้ขุดดินเท่าไหร่ก็ไม่เหนื่อย อย่างที่เคยได้เกริ่นไว้ตั้งแต่ก่อนจะไปเที่ยวแล้วว่าผมได้ออกแบบชีวิตตัวเองเสียใหม่ให้มีเวลาได้ทำสิ่งที่ชอบๆมากขึ้น เวลาที่ได้ทำอะไรหนุกๆหรือเรียนรู้อะไรใหม่ๆก็อยากบันทึกไว้ในบล็อกนี้กันตัวเองลืม แฟนบล็อกที่ชอบเรื่องไร้สาระก็จะได้อ่านเล่นไปด้วย แต่บล็อกของหมอส้นต์ตลอดสิบปีที่ผ่านมาเป็นบล็อกอ่านเอาเรื่อง เวลาเอาอะไรไร้สาระมาเขียนก็มักทำให้ผู้อ่านเกิดปัญหา อย่างคราวที่แล้วผมเขียนเล่าเรื่องโครงการเกษตรหลังตรงว่าผมทำแปลงผักยกสูง หมอสมวงศ์ส่งไปให้เพื่อนซึ่งอยากปลูกผักที่แคนาดาอ่าน ในบทความนั้นมีเนื้อหาตอบจดหมายคนรักษาไขมันในเลือดสูงให้ตัวเองโดยวิธีเปลี่ยนจากการกินเนื้อสัตว์มากินพืชอีกอยู่ด้วย เพื่อนที่แคนาดาเล่าว่าเธอขับรถจะไปกินแมคโดนัล ไปถึงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านเรื่องวิธีทำแปลงผักยกสูงแต่ต้องอ่านเรื่องการเปลี่ยนอาหารลดไขมันในเลือดไปด้วยเพราะมันอยู่ในบทความเดียวกัน อ่านแล้วกินแม็คโดนัลด์ไม่ลงจึงเสียเวลาขับรถกลับมาทำสลัดกินที่บ้าน แล้วต่อว่ามาว่าทีหลังเขียนแยกกันเป็นเรื่องๆได้ไหม จะได้ไม่เป็นมารคอหอย ซึ่งผมก็เห็นคล้อยตาม ดังนั้นต่อไปนี้หากผมจะเขียนอะไรที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องสุขภาพกายสุขภาพจิต
อ่านต่อวันนี้ขณะค้นหาหลอดไฟใหม่จะมาเปลี่ยนหลอดเก่าที่ริมรั้วซึ่งขาดไป ผมไปสะดุดบันทึกเก่าเมื่อไปเที่ยวฝรั่งเศส อ่านดูแล้วเห็นเป็นเรื่องไร้สาระทั้งเพ แต่ก็ขำดี จึงเอามาให้ท่านอ่านแก้ขัดช่วงไม่มีเวลาตอบคำถาม ท่านที่ไม่ชอบเรื่องไร้สาระให้ผ่านไปเลยบันทีก 28 พ.ค. 58(วันที่ 13 ของการขับรถเที่ยวฝรั่งเศส)ตอน: รถหายที่กอลมาคณะเราทั้งแปดคนนัดกันไว้ว่าหลังอาหารเช้าจะออกเดินทางออกจากกอลมาสัก 9 โมง กำลังช่วยกันเตรียมอาหารเช้าก็ได้ยินเสียงหมอแขกตะโกนเรียกหาผมลั่นตึกว่ารถหายไปแล้ว โดนลากไปแล้ว เพราะจะมีตลาดนัดแล้วเราไม่รู้ คนดูแลที่พักไม่ได้บอกเรา หมอแขกผู้ซึ่งชอบตื่นเช้าแล้วก็ออกไปเดินข้างนอกก่อนใครทันเห็นเขาเพิ่งลากรถไปต่อหน้าต่อตาบอกว่าเรียกไว้ไม่ทัน ผมตื่นนอนเพราะเสียงเรียกต้องรีบแต่งตัวมาดู
อ่านต่อวันนี้ผมเพิ่งกลับจากสอนแค้มป์สุขภาพที่ Health Cottage มวกเหล็กมา อากาศร้อนเอาเรื่อง ทำให้เหน็ดเหนื่อยมากกว่าการทำแค้มป์ในหน้าหนาว วันนี้จึงขออนุญาตงดตอบคำถาม แต่จะเล่าเรื่องไร้สาระในอดีตให้ฟัง เป็นเรื่องเมื่อปี พ.ศ. 2540 สมัยที่ผมยังเป็นกรรมการสมาคมแพทย์โรคหัวใจแห่งประเทศไทย สมัยนั้นเราจะพากันไปออกหน่วยตรวจรักษาโรคหัวใจในโรงพยาบาลที่ห่างไกลปีละครั้งสองครั้งทุกปี ครั้งนี้เราไปแม่ฮ่องสอนในหน้าหนาว มาออกหน่วยแม่ฮ่องสอนเที่ยวนี้ คณะเราเอารถตู้ขนเครื่องเอ็คโคมากันถึงสามเครื่อง มีหมอหัวใจระดับผู้เยี่ยมวรยุทธของเมืองไทยมากันเกือบสิบคน มาถึงเอาเวลาพลบค่ำ ทั้งขบวนพากันไปตั้งหลักที่โน่น.. ทุ่งดอกบัวตอง
อ่านต่อ