ผมนักเรียน SR นะครับ สอบถามครับอ.หลังเรียนกับอ.ไป ผมก็ไปtakeอีกคลาสอีก1ปีให้หลังเป็นการเดินปัญญาสไตล์เคลื่อนไหว ทำต่อเนื่องจนเป็นลูกโซ่จนบังเอิญหลุดจากกรงความคิดแบบอัตโนมัติ พบว่าตัวเบาหวิวอะไรที่เคยแบกไว้หายหมดเกลี้ยงเป็นปลิดทิ้ง ความหวาดกลัว ความวิตกไม่มีอีกแล้วในชีวิต เดิมทีก่อนหน้านี้ผมเป็นคนรักการผจญภัยแต่ชอบแบกอะไรไว้ไม่อยากให้พังลงตลอด ยกตัวอย่างเช่น ผมลืมของสำคัญอย่างมือถือยากมาก มันจะคิดตลอดว่าเอาไปยัง ห้ามลืมนะบลาๆ แต่เดี๋ยวนี้หลังออกจากกรงความคิดชนิดเชือกขาด(เกิดการออกเองอัตโนมัติ) ทำให้ผมไม่กลัว กังวลหรือคิดอะไรยาว ทำให้ผมลืมของบ่อย เพราะเหมือนมันไม่มีความพะวงแล้ว ไปกินข้าวแม่ต้องคอยเก็บของให้หลายรอบแล้ว

เรียน อจ สันต์ ที่เคารพดิฉันอายุ 58 ปีเป็นพยาบาลวิชาชีพมา35ปี ขอเรียนอาจารย์อย่างไม่อายว่าไม่เคยรู้จักโรคนี้มาก่อนค่ะ   เมื่อ1ปี10แดือนก่อนได้กินอาหารอิ่มมากวันต่อมามีอาการแน่นท้องมีลมบริเวฌใต้ลิ้นปี่ หายใจไม่สะดวกไปรับการรักษาได้ยาลดกรด ยาขับลม ยาแก้ท้องอืด  อินยาไป 10 วันอาการไม่ทุเลายังมีอาการแน่นท้อง หลังกินอาหารมีลมแต่เรอไม่ออก   จึงไปรับการรักษากับแพทย์GI  ได้ยาคล้ายๆกับครั้งแรกมากิน กินยาไปสองสัปดาห์อาการไม่ทุเลาน้ำหนักลดจาก 50 กิโลเหลือ

สวัสดีครับอาจารย์  ถ้าอาจารย์พอจำได้ เมื่อเกือบ ๆ สามปีก่อนผมเล่าว่า ผมลาออกจากการทำงานเป็นหมอในบริษัท กลับมาเป็นหมอทั่วไปรับใช้ชาติ ก็ได้บทความของอาจารย์นี่ล่ะครับ เป็นแหล่งฟื้นฟูวิชาการ กลับมาตรวจคนไข้อีกครั้งก็เจอปัญหาเหมือนอาจารย์เลยครับว่าถึงเราจะรู้ว่าการจ่ายยาไม่ได้ผล และ TLM คือการรักษาที่แท้จริง แต่  1 on 1 education กับคนไข้และระบบที่ไม่มีความพร้อมนั้นทำได้จำกัดมาก ก็ได้แค่ทำตาม

(หมอสันต์พูดกับสมาชิก SR-34) เช้าวันนี้ผมจะให้เล่นเกมเล็กๆเกมหนึ่งชื่อว่า “วันใหม่คือชีวิตใหม่ วันนี้คือชั่วชีวิต” เราทุกคนมาที่นี่เพื่อเสาะหาวิธีและฝึกปฏิบัติทักษะที่จะทำให้ชีวิตเราเป็นสุข นั่นหมายความว่าเราต้องการชีวิตใหม่ที่แตกต่างไปจากชีวิตเดิมที่ทำให้เราเป็นทุกข์ ดังนั้นในเกมนี้เราจะไม่คิดอย่างที่เคยคิดในอดีต เราจะไม่ทำอย่างที่เคยทำในอดีต งานวิจัยทางจิตวิทยาพบว่าความคิดวันนี้ 90% เหมือนความคิดเมื่อวานนี้ ถ้าหากเราเอาแต่คิดแบบเดิมๆ ตัดสินใจเลือกแบบเดิมๆ ทำอะไรแบบเดิมๆ มีอารมณ์แบบเดิมๆอยู่อย่างนี้ แล้วชีวิตของเราที่มีความทุกข์จะเปลี่ยนเป็นชีวิตใหม่ที่มีความสุขได้อย่างไร เกมนี้เราจะเล่นกันเป็นขั้นๆนะ จะใช้เวลารวมทั้งหมดสักสามสิบนาที ขัั้นที่

การซื้อไม่ต้องจอง ใช้วิธีซื้อเองทางไลน์ “หนังสือหมอสันต์” โดยพิมพ์ Line ID ชื่อ @healthylife (โปรดสังเกตว่ามีตัว @ ด้วย และใช้อักษรตัวเล็กเขียนติดกันหมด) ไม่วางตามร้านหนังสือเพราะจะทำให้ราคาหนังสือสูงขึ้น กรณีไลน์มีปัญหาให้โทรศัพท์หาหมอสมวงศ์ (0868882521) หรือเขียนอีเมลหา (somwong10@gmail.com) หรือติดต่อทางเฟซบุ้คเพจ (นพ.สันต์ ใจยอดศิลป์)

อาทิตย์ 5 พย. ตื่นเช้า แช่น้ำร้อน แล้วลงมากินอาหารเช้าของโรงแรมในชุดยูคะตะรองเท้าแตะเช่นเคย แต่คราวนี้ผมเอาลิงมาแบ้คอัพด้วย เพราะสยองจากโจ๊กที่กัปตันเล่าให้ฟังเมื่อคืน กัปตันเล่าว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งกัปตันกับพวกนักขี่มอไซค์บิ๊กไบค์ด้วยกัน 5 คน พากันมาทัวร์ญี่ปุ่นด้วยการขับบิ๊กไบค์ไปตามชนบทป่าเขาแวะนอนตามโรงแรมเรียวกังเล็กๆซึ่งแต่ละเรียวกังก็มักจะมีหญิงแม่บ้านสูงอายุคนหนึ่งมาคอยดูแลความเรียบร้อยและทำอาหารให้กิน ทีมงานจ้างไกด์เป็นคนญี่ปุ่นที่พูดภาษาอังกฤษได้และเป็นนักขับบิ๊กไบค์ที่ขับไปด้วยกันด้วย วันหนึ่งเข้าพักในเรียวกังเล็ก ใส่ชุดยูคะตะนั่งล้อมวงดื่มเบียร์และกินอาหารเย็นสรวลเสเฮฮากันอยู่ เห็นแม่บ้านยิ้มๆกระซิบกระซาบกับไกด์เป็นภาษาญี่ปุ่น กัปตันจึงถามไกด์ว่า “แม่บ้านเธอพูดอะไรแปลให้ฟังหน่อยสิ” ไกด์แปลเสียงดังฟังชัดพร้อมกับชี้ไปที่สมาชิกคนหนึ่งว่า “เธอบอกว่าให้เพื่อนคนนั้นนั่งให้เรียบร้อยหน่อย

เดือนพย.นี้ผมวางแผนหยุดงานสองสัปดาห์เพื่อไปเดินไพรที่ญี่ปุ่นแบบขับรถเที่ยวไปตามชนบทเดินขึ้นเขาลงห้วยแวะนอนตามบ้านคนหรือเรียวกังเล็กๆ เผอิญจำได้ว่า “คุณแจ่ม” สมาชิกแค้มป์ RD ท่านหนึ่งซึ่งเป็นนักเรียนญี่ปุ่นเคยเล่าว่าการเดินป่าแวะนอนตามบ้านเล็กเมืองน้อยในญี่ปุ่นสามารถทำได้นานเป็นเดือนโดยเดินไปแต่ข้างหน้าไม่ต้องกลับที่เดิม จึงบอกหมอสมวงศ์โทรไปขอวิธีการขั้นละเอียดจากเธอ พอรู้ว่าผมจะไปเที่ยวเธอรีบบอกว่าช่วงนั้นเธออยู่ที่ญี่ปุ่นพอดีให้เธอพาเที่ยวดีกว่า แถมเธอขอรับจัดการให้หมดทั้งรถ ผู้ขับ จองโรงแรม โดยผู้ขับที่เธอสรรหามาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นอีกครึ่งหนึ่งของเธอนั่นเองมาเป็นผู้ขับให้ จะด้วยถูกเกณฑ์มาหรืออาสามาผมก็ไม่ทราบได้ ความที่เป็นผู้ขับกิตติมศักดิ์ผมจะขอเรียกท่านว่า “กัปตัน” ก็แล้วก็ ทริปนี้จึงเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เที่ยวแบบไม่ต้องทำอะไรเลย รถก็ไม่ต้องขับเอง แผนการเดินทางก็ไม่ต้องวาง ไปลุ้นเอาว่าจะมีเซอร์ไพรส์อะไรข้างหน้าบ้าง ผู้ร่วมเดินทางนับทั้งหมดได้ 6 คน พอดีรถเก๋งใหญ่หนึ่งคัน ก่อนวันจะเดินทางก็เกิดเซอร์ไพรส์แรกคือสมาชิกหนึ่งท่านมาไม่ได้เพราะคุณแม่ป่วยกะทันหัน  จึงเหลือ 5 คน โดยนัดพบกันที่สนามบินฮาเนดะ เมืองโตเกียว