ตามอ่านบทความอาจารย์แล้วทำให้เกิดแรงบันดาลใจจะทำอะไรเพื่อคนไข้อีกเยอะเลยค่ะ บทความของอาจารย์ทำให้หนูรู้สึกมีพลัง  อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นเหมือนอาจารย์เป็นญาติผู้ใหญ่ มันอบอุ่นทะลุตัวหนังสืออกมาเลยค่ะอาจารย์ (ไม่รู้ต้องบรรยายยังไงให้เห็นภาพค่ะ)

     หนูเคยทำงานเป็นนักรังสีฯ รพ. … ช่วงที่อาจารย์ยังดำรงตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการอยู่ที่นั่น รู้จักแต่ชื่ออาจารย์แต่ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าอาจารย์เป็นใครมาจากไหน ทำประโยชน์อะไรให้กับประเทศไทยบ้าง และเพิ่งมารู้จักอาจารย์มากขึ้นตอนมาเรียนแพทย์นิวแทรค รู้จักผ่าน Blog ค่ะ  อาจารย์อธิบายโรคยากๆให้เข้าใจง่ายๆ สมัยหนูเป็นนิสิตแพทย์หนูชอบมาอ่านที่อาจารย์เขียนมากค่ะ  ติดตามอาจารย์มาเรื่อยๆ ทราบว่าอาจารย์ทำเพื่อคนไข้และคนไทยมากมาย รู้สึกชื่นชมในตัวอาจารย์มากๆค่ะ ยิ่งช่วงหลังๆอาจารย์พูดถึงเรื่องความรู้ตัว  หนูก็พยายามอ่าน คิดตาม และทำความเข้าใจ หนูรู้ว่าเรื่องที่อาจารย์พูดมันดี มันใกล้เคียงกับพระพุทธศาสนา และอาจารย์เอามาอธิบายให้เป็นวิทยาศาสตร์และให้เข้าใจได้ง่ายขึ้น ตอนนี้หนูก็ยังไม่เข้าใจอะไรมากเท่าลูกเพจคนอื่นของอาจารย์นะคะ  แต่หนูก็จะพยายามต่อไปค่ะ

     ปัจจุบันหนูเป็นหมอ GP อยู่ รพ. … จ.เชียงใหม่ กำลังเรียนจบเวชศาสตร์ครอบครัวและสอบผ่านแล้ว  รอประกาศผลอย่างเป็นทางการจากแพทยสภากลางเดือนหน้าค่ะ

     หนูเพิ่มพูนทักษะที่ นครพิงค์ 1ปี แล้วก็มาใช้ทุนต่อที่ … ตอนนี้เข้าปีที่3 แล้วค่ะอาจารย์

     อำเภอ … มี ศูนย์แรกรับคนไร้ที่พึ่ง ศูนย์วัยทองนิเวศน์  ศูนย์ฟื้นฟูอาชีพคนพิการหยาดฝน  แล้วก็มี เรือนจำกลางเชียงใหม่(มีนักโทษชายอยู่ประมาณ 7,200คนค่ะ)  ทั้งหมดนี้ มารับการรักษาที่ รพ.เราหมดค่ะ ในส่วนนี้ ผอ. ท่านเป็นคนดูแลเองทั้งหมด หนูไม่ค่อยได้ออกไปลุยเอง เพราะต้องตรวจคนไข้ใน รพ. เป็นหลัก  ยกเว้น รพสต. ที่หนูออกตรวจวนๆไป 1-3วัน/สัปดาห์ค่ะ

     แล้วก็อำเภอเรา มี รพสต. 14แห่ง และ PCU 1 แห่ง  ดูแลประชากร รวมๆทั้งหมดประมาณ 8หมื่นคนค่ะอาจารย์ ยังไม่รวมแรงงานต่างด้าวตามแค้มป์คนงานอีกนะคะ 

     หนูตั้งใจจะอยู่ที่ … ไปเรื่อยๆ ยังไม่มีแพลนจะย้ายไปไหนค่ะอาจารย์ เพราะว่ายังมีหลายอย่างที่หนูอยากทำให้มันดีขึ้น  ปัญหาที่นี่มีค่อนข้างเยอะ  แล้วตอนนี้ก็มีอะไรเร่งทำอีกหลายอย่าง  เร่งสุดตอนนี้ก็คือจัดตั้ง PCC   แล้วก็ ช่วงนี้ก็ไข้เลือดออกระบาดทั้งอำเภอ  จำนวนผู้ป่วยสูงเป็นอันดับ1ของเชียงใหม่ ( 555555 น่าภูมิใจเหลือเกิน)  หนูก็เลยเสนอตัวลงพื้นที่ไปช่วย สสอ. ทำงาน  ก็เจอปัญหาเยอะแยะเลยค่ะ  (โดยเฉพาะปัญหาเรื่องคนทำงาน)

     งานควบคุมไข้เลือดออกต้องทำงานร่วมกับฝ่ายปกครอง ตอนแรกเขานึกว่าเป็นหน้าที่หมอ ไม่ใช่หน้าที่กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน  ตอนหลังนายอำเภอช่วยลุ้นจึงมีความเข้าใจและร่วมมือกันดีมาก นายอำเภอก็โดนผู้ว่ากดดันมาอีกที แต่ตอนนี้ก็ยังควบคุมโรคไม่ได้นะคะ   แต่หนูยังไม่ท้อนะคะ ยังอยากจะลุยต่อ หนูยังมีไฟค่ะ  เพราะพี่เจ้าหน้าที่ สสอ. ที่ดูแลเรื่องนี้ เค้าหยอดคำหวานมาให้ว่า ตั้งแต่พี่ทำงานที่นี่มาเกือบ10ปี ไม่เคยมีหมอคนไหนลงพื้นที่มาช่วยพี่แบบนี้เลย พี่ดีใจมาก ( โหหหห ซึ้งเลย) 

     เหมือนจะบ้ายอ แต่จริงๆไม่ใช่นะคะอาจารย์ 55555  ที่หนูตัดสินใจเสนอตัว ขอ ผอ. ลงไปช่วยคือ หนูไม่อยากตั้งรับที่ รพ.อย่างเดียว  หนูสังเกตจำนวนเคสที่ต้อง admit มีเพิ่มขึ้นทุกสัปดาห์   รพ.มีค่าใช้จ่ายในการตรวจแลป และ follow lab เพิ่มขึ้น  และบางเคสมี complication จนต้อง refer  ในส่วนนี้ รพ.หมดค่าใช้จ่ายไปเยอะพอสมควร   ทั้งๆที่เราป้องกันได้  หนูก็เลยทนที่จะให้เป็นแบบนี้ต่อไม่ได้ ต้องขอลงไปช่วยค่ะ  

     ช่วงนี้หนูกับทีม ต้องเฝ้าระวัง โควิด19 ระลอก2 จากประเทศเพื่อนบ้าน โดยเฉพาะพม่า อำเภอนี้เป็นอำเภอหน้าด่าน มักมีแอบเข้ามาผ่านทางแม่ฮ่องสอน  ต้องเฝ้าระวังเป็นพิเศษค่ะ แต่หนูไม่เหนื่อยมากเท่ากับช่วง มีค-พค ที่ผ่านมา ช่วงนั้นหนูเหมือนทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด เพื่อรับมือกับสถานการณ์โควิดวันต่อวัน

     หนูดูแลรับผิดชอบทุกเรื่องเกี่ยวกับโควิด ทั้งในและนอก รพ.  ดูตั้งแต่ควบคุมการใช้ mask ,N95, PPE   ยันดูแลเคส PUI + ARI clinic   แล้วก็เป็นคนทำ swab เองด้วยค่ะ  แล้วก็มีให้ความรู้เรื่องโรคเพื่อลดการตื่นตระหนก อบรมการใช้อุปกรณ์ป้องกัน ให้เจ้าหน้าที่ใน รพ.   เข้าไปช่วยทีม รพสต. รับมือกับแรงต่อต้านจากชุมชนที่ไม่ยอมให้คนในครอบครัวคนที่ติดเชื้อโควิดอยู่ไหนพื้นที่  แล้วพอหายป่วยจะให้กลับเข้าไปในพื้นที่ ก็มีแรงต่อต้าน ก็ต้องอธิบายทำความเข้าใจกันพอสมควรค่ะ  แต่ทุกอย่างก็สำเร็จได้จากการทำงานร่วมกันเป็นทีม 

     ช่วงนั้นหนูต้องตามข่าว หาอ่านความรู้ เพื่อมารายงานสถานการณ์ให้เจ้าหน้าที่ใน รพ.ทราบ ทุกวัน (เจ้าหน้าที่เองก็ตื่นกลัว และตื่นตระหนก เริ่มทะเลาะกันเองเพราะกลัว)   หนูลงสอบสวนโรคเอง  ลงพื้นที่ไป swab แรงงานต่างด้าวเอง คือหนูลุยเองหมด 555555  ทีมสอบสวนโรคของหนู มีแค่2คน คือ หนู กับน้อง นวก.สาธารณสุขอีก 1คน   คิดย้อนกลับไปแล้ว ก็ เออ…. หนูผ่านมันมาได้ยังไงเนี่ยยยย  อ่อ หนูไปรบเร้าให้มี local quarantine ของอำเถอ … ก่อนที่ทางฝ่ายปกครองจะบังคับให้มีด้วยค่ะ 555555 คือหนูไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหนในตอนนั้น  เพราะตอนนั้นมองเห็นปัญหาเรื่อง คนที่กลับมาจาก กทม ชลบุรี  ภูเก็ต หรือ กลุ่มผีน้อยในช่วงเวลานั้น ถูกชาวบ้านต่อต้านไม่ให้เข้าพื้นที่  ก็สงสารเค้าค่ะ  ตอนนี้ภาวนาขออย่าให้มีการระบาดรอบ2เลยค่ะ  เพราะมันเหนื่อยมากจริงๆค่ะอาจารย์ …… ไปๆมาๆ ทำไมหนูพิมพ์บ่นไปเยอะขนาดนี้เนี่ยยย 55555 

ยินดีต้อนรับเป็นอย่างสูง ถ้าอาจารย์จะแวะมาเยี่ยมเยือนที่ … นะคะ

ขอบคุณบทความของอาจารย์ที่ช่วยเติมพลังให้หนูนะคะ  หนูขอให้อาจารย์มีสุขภาพแข็งแรงยิ่งๆขึ้นไปนะคะ

………………………………………………….

ตอบครับ

     คุณหมอเขาไม่ได้ถามอะไร ผมจึงไม่ต้องตอบอะไร แต่เอาจดหมายลงให้ท่านผู้อ่านได้อ่านเล่น ว่าหมอเด็กๆหมอเล็กหมอน้อยที่เขาทำงานกันอยู่ตามโรงพยาบาลบ้านนอก เขามีชีวิตอย่างไร ทำงานอย่างไร และจิตใจของพวกเขาเป็นอย่างไร นี่เป็นคนไทยรุ่นใหม่นะ อายุยี่สิบปลายๆแต่ได้ “มอก” (ภาษาเหนือแปลว่าขนาด) ถึงเพียงนี้ ดังนั้นแฟนบล็อกที่เป็นผู้มีประสบการณ์ชีวิตแล้วและชอบบ่นชอบว่าเด็กๆรุ่นใหม่ ลองมองอีกด้านของเด็กรุ่นนี้จากจดหมายนี้นะครับ

นพ.สันต์ ใจยอดศิลป์