สวัสดีค่ะคุณหมอหนูเป็นนักศึกษาพยาบาลค่ะ หนูเพิ่งไปขึ้นวอร์ดมาครั้งแรก หนูจิตตกมากเลยค่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะคะ หนูยังอยากทำให้เป็นอยู่ แต่หนูทำพลาดหลายครั้ง เงอะงะ ทำไรไม่คิด ต้องให้อาจารย์บอกตลอด หัตถการบางอย่างก็ยังไม่ได้ลองทำ เหมือนจะไปช้ากว่าเพื่อน ที่เคยเรียนมาเรื่องโรคเรื่องยาก็ลืมๆไปบ้าง การพยาบาลพื้นฐานที่ฝึกมาจากแลปก็พอมีในหัว แต่มาทำจริงบนวอร์ดก็ต่างกัน ต้องปรับหลายอย่าง รับเคสนี่ปัญหาใหญ่เลยค่ะ ไม่รู้ต้องเก็บข้อมูลยังไงถึงจะถูกต้อง พี่ๆบอกว่าฝึกบ่อยๆ แล้วจะเข้าใจ จับจุดได้เอง

กราบเรียนอาจารย์สันต์ ใจยอดศิลป์ ที่เคารพ            กระผม นพ. …จบศัลยแพทย์ทั่วไป เมื่อปี 2011 ครับ ขณะนี้ทำงานอยู่ รพ.จังหวัดครับ         

(ขอขอบพระคุณโกคิ้มที่อนุญาตให้เผยแพร่เรื่องของท่านผ่านบล็อกนี้ได้)      “โกคิ้ม” หรือ คุณกิตติคม ลิ่มโอภาษมณี เป็นนักธุรกิจชาวเมืองตรัง เรื่องราวของท่านเริ่มเมื่อปีกลาย ในวัยขณะนั้น 61 ปี โกคิ้มเป็นลมหน้ามืดหมดสติถูกหามเข้าโรงพยาบาลฉุกเฉิน แพทย์ตรวจแล้วพบว่าโกคิ้มเกิดกล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลัน จึงทำการสวนหัวใจเป็นการฉุกเฉิน พบว่าเป็นหลอดเลือดหัวใจตีบสามเส้น และมีความเห็นว่าทำบอลลูนไม่ไหวแล้ว ต้องไปทำผ่าตัดบายพาส ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดสำหรับโกคิ้ม เพราะเพื่อนสนิทกันก็ทำบอลลูนบ้าง

“..เกิดเป็นชาวนา โถต้องหน้าดำลำบาก ตรากตรำ จำทุกข์ ทั้งสิ้นหากเทวดา ละฝนฟ้าอำนวยก็เหมือนได้ช่วย ปลดหนี้ ปลดสินถ้าฝนสั่งฟ้า ลงมาท่วมดินนาล่มปีไหน ไม่มีข้าวกินต้องแต่งตัว แต่งตัวขาดวิ่นทุกข์ไม่สร่างสิ้น นอนกับดิน กินกับทราย..ทุกข์จัง ทุกข์จัง ธรรมดา..”      เพลงนี้ผมชอบมาก ตอนเป็นเด็กฟังเพลงนี้มันเข้าเนื้อจริงๆ เพราะผมเกิดเป็นชาวนา

สวัสดีค่ะคุณหมอ   หนูกำลังค้นหาข้อมูลเรื่องอาหารมังสวิรัติ แล้วบังเอิญมาเจอบทความของคุณหมอค่ะปัญหาของหนูตอนนี้คือ ครอบครัวของสามีกินมังสวิรัติกันแบบเคร่งมาก กินมา 20 ปีแล้วพี่สะใภ้ก็เลี้ยงลูกแบบมังสวิรัติ คือ ให้น้องกินนมแม่ จนครบ 6 เดือน แล้วก็ให้กินมังสวิรัติ  ปัจจุบันน้องคนนี้ อายุ 11 เดือนแล้ว  สิ่งที่หนูสังเกตได้ คือ ตอนนี้น้องเค้าตัวซีด-เหลืองมาก

หมอสันต์กำลังประกาศหาคนมารับจ้างทำงาน      “..เป็นงานที่เหนื่อยยาก ต้องลงมือทำด้วยตนเอง อาบเหงื่อต่างน้ำ ต้องตีนติดดิน และแม้จะทุ่มเทลงทุนลงแรงทำ ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำสำเร็จหรือเปล่า ต้องตื่นมาทำงานแต่เช้า และบางวันที่มีลูกติดพัน กว่าจะได้พักก็ค่ำมืด ทำไปแบบงุดๆๆ เช้าจรดเย็น ไม่มีความแตกต่างระหว่างวันจันทร์กับวันเสาร์อาทิตย์ โดยที่รายได้อยู่ในระดับแค่หวุดหวิดพอเพียงที่จะดำรงชีวิตเท่านั้น ไม่ได้สูงส่งหรือวิลิศมาหราอะไร มองในแง่โลกสวยก็พูดได้ว่าคุณกำลังทำในสิ่งที่อาจจะเปลี่ยนโลกใบนี้ให้ดีขึ้น ซึ่งจะเป็นเช่นนั้นจริงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้..”