ภาพวันนี้: คลอเดีย เรียน คุณหมอสันต์ ที่นับถือ ขอรบกวนเรียนปรึกษาเรื่องการกินการอยู่ในบ้าน ลูกชายอายุ 31 ปี เรียนจบวิศวะฯแล้วหลายปี มีงานการทำแล้ว แต่เป็นคนติดบ้าน เพื่อนน้อย ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้าหรือสูบบุหรี่ คบเพื่อนสมัยเรียนม.ปลาย 2-3 คน เที่ยวด้วยกันไม่บ่อยนัก และก็ไม่พากันไปเที่ยวกลางคืนอะไรแบบนั้น

(ภาพวันนี้:ลูกจิก) หลายวันที่ผ่านมานี้ผมหายหน้าไปเพราะได้รับปากว่าจะไปช่วยโรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งทำสิ่งที่เรียกว่า “การเดินสำรวจประเมินความเสี่ยงสุขภาพ” หรือ “health risk assessment (HRA) walk through” ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการจัดระบบดูแลสุขภาพผู้คนที่ทำงานในโรงงานอุตสาหกรรม กิจกรรมแบบนี้ผมเคยทำอยู่เป็นประจำช่วงประมาณปี พศ. 2530-2545 โดยสมัยนั้นผมเข้าไปรับผิดชอบการจัดระบบดูแลคนทำงานในการก่อสร้างโรงกลั่นน้ำมันเชลลฺฺ์และคาลเท็กซ์ซึ่งมีคนทำงานอยู่ประมาณเกือบหมื่นคน ตอนนั้นเป็นยุคสมัยที่เมืองไทยยังไม่มีการแพทย์ในสาขาอาชีวเวชกรรมและตัววิชาอาชีวเวชกรรมเองก็ยังไม่มีอยู่ในสาระบบของการเรียนการสอนระดับแพทยศาสตร์บัญฑิต ผมต้องอาศัยเรียนรู้เอาจากพวกหมอฝรั่ง และบริษัทเชลล์เองก็ขยันส่งผมไปฝึกงานดูงานกับเชลล์ในต่างประเทศผมจึงเอาตัวรอดมาได้ ปัจจุบันนี้ในเมืองไทยมีการฝึกอบรมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญในสาขาอาชีวเวชกรรมแล้ว แต่ก็ยังมีแพทย์และพยาบาลเป็นจำนวนมากซึ่งทำงานนอกเวลาหรือวันหยุด

(ภาพวันนี้: เหลืองอินเดียที่ริมรั้ว ก่อนจะมาเป็น Tarzan Staycation) วันนี้เข้าสู่กลางเดือนเมษายน แม้อากาศที่มวกเหล็กจะไม่ได้ร้อนขนาดเหมือนกรุงเทพ แต่ก็สัมผัสความแห้งแล้งได้จากหญ้าที่กำลังกลายเป็นสีเขียวอมเหลือง บ่ายแก่ๆผมชวนหมอสมวงศ์ออกเดินเล่น โดยวันนี้เราเปลี่ยนทิศทางเดินลงเนินไปทางทิศเหนือบ้าง เดินผ่านกลุ่มบ้านหลังเล็กหลังน้อยอัดกันอยู่ในแมกไม้สีเขียว ทำให้อยากจะเล่าเรื่องของเพื่อนคนหนึ่งในวันนี้ เธอเป็นเพื่อนสนิทกับครอบครัวผมมาเกินยี่สิบปีแล้ว สมัยหนึ่งเคยทำงานในโรงพยาบาลด้วยกัน เมื่อประมาณสิบปีก่อนเธอเคยมาเยี่ยมผมที่มวกเหล็กวาลเลย์แล้วซื้อที่ดินทิ้งไว้แปลงหนึ่งโดยบอกว่าเกษียณแล้วจะมาอยู่ พอเกษียณจากราชการแล้วเธอก็มาปลูกบ้าน แล้วก็หายเงียบไป ผมจึงเปรยว่า “ปลูกบ้านแล้วทิ้งไว้ไม่อยู่นี่เป็นการทำให้โลก รกขึ้นนะ”

(ภาพวันนี้: ท่านต้องอ่านป้ายเอาเองครับ) เรียนคุณหมอสันต์ ดิฉันอายุ 72 ปี ปวดหลัง ไปทำ MRI หมอบอกว่ากระดูกสันหลังเสื่อม และเป็นโรคกระดูกพรุน หมอแนะนำให้ฉีดยา Prolia ทุกหกเดือน ได้ผลดีกว่ายากิน แต่ต้องฉีดตลอดชีวิต และแนะนำให้เอาเลือดออกไปทำแบบสะเต็มเซลแล้วฉีดกลับเข้าไปตรงที่ปวด อยากถามคุณหมอว่ายาที่ว่านี้มันได้ผลจริงไหม ทำไมต้องฉีดกันตลอดชีวิต และการเอาเลือดออกไปทำแบบสะเต็มเซลแล้วฉีดกลับเข้ามามันได้ผลแก้ปวดหลังได้ดีจริงไหม

(ภาพวันนี้: ต้นอะรูมิไร้ อะไรมิรู้ ขึ้นอยู่ในบ้าน) มีจดหมายถามเรื่องจะฉีดวัคซีนเข็มสี่ดีหรือไม่ฉีดดีเข้ามามากมายเหลือเกิน ผมเองพยายามจะหลีกเลี่ยงการเขียนหรือการแนะนำอะไรที่ขัดแย้งกับนโยบายการสาธารณสุขของชาติ แต่มาคิดอีกที ผมปักหลักมุ่งมั่นที่จะสอนให้ผู้คนมีสุขภาพดีด้วยตนเองและสามารถพลิกผันโรคเรื้อรังของเขาได้ด้วยตัวเขาเอง ด้วยการให้เขารู้จักประเมินข้อมูลวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่ครบถ้วนด้วยตนเอง ดังนั้นผมก็ไม่ควรมีข้อยกเว้นหลักการนี้ในเรื่องโรคโอไมครอนด้วยเช่นกัน จึงได้ตัดสินใจเขียนบทความนี้ ทั้งนี้ขอให้ถือว่าเป็นการตอบจดหมายทุกฉบับที่ถามเรื่องวัคซีนเข็มที่สี่ในคราวเดียว มาถึงวันนี้มีข้อมูลใหม่เพิ่มเข้ามามากพอควรแล้ว เพียงพอที่จะวิเคราะห์ประโยชน์และความเสี่ยงของการฉีดวัคซีนเข็มสามเข็มสี่กับการปล่อยให้ติดเชื้อโอไมครอน ซึ่งผมขอวิเคราะห์ให้ฟังดังนี้ วิเคราะห์ประโยชน์ 1.1 เปรียบเทียบประโยชน์ระหว่างผู้ฉีดสามเข็มกับผู้ฉีดสี่เข็ม ในงานวิจัยจากอิสราเอลที่เพิ่งตีพิมพ์ในวารสาร New

(ภาพวันนี้: เอื้องเขากวาง) เรียนคุณหมอสันต์ คุณหมอรู้จัก Nofap มั้ยครับ คิดว่ามีประโยชน์หรือไม่ครับ มันมีงานวิจัยทางการแพทย์รองรับบ้างมั้ยครับคุณหมอ ไม่รู้ว่ามากน้อยยังไง แต่ผมว่าบ้านเราไม่รู้จักเท่าไหร่ครับผมเคยทดลองทำบ้างครับ ได้เต็มที่ 120 วัน และมีเรี่ยวแรงเพิ่ม มีสมาธิดีขึ้นครับ แต่สุดท้ายก็แพ้ความอยากเราเองครับ ว่าจะลองเลิกจริงจังอยู่เหมือนกันครับ ไม่รู้จะช่วยให้มีสติรู้สึกตัวได้มากขึ้นรึเปล่าครับ คุณหมอมีความคิดเห็นและข้อแนะนำยังไงบ้างครับ …………………………………………………………

ผมได้มีโอกาสพบปะและพูดคุยกับคุณมีชัย วีระไวทยะ ในโอกาสที่ท่านมาพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูร่างกายที่เวลเนสวีแคร์ ผมเห็นว่าเรื่องที่คุยกันจะเป็นประโยชน์กับคนรุ่นหลัง จึงสรุปความมาเล่าไว้ตรงนี้ คุณมีชัย ก่อนที่จะพูดคุยอะไรกัน ผมขอพูดก่อนนะ ผมอยากจะขอบคุณน้องๆเจ้าหน้าที่ของเวลเนสวีแคร์ทุกคนที่เอาใจใส่ดูแลผมเป็นอย่างดี และผมอยากจะพูดว่าผมดีใจที่ได้มาพักผ่อนในสถานที่ heavenly beautiful อย่างนี้ และอากาศก็เย็นสบายดีเหลือเกิน นพ.ส้นต์ ผมจะไม่คุยกับท่านในเรื่องทั่วๆไปดอกนะครับ การได้พบกับท่านนี่เป็นโอกาสดี เรื่องที่เราจะคุยกันมันอาจเป็น legacy หรือเป็นมรดกให้คนรุ่นหลังได้ศึกษา