ภาพวันนี้: เฟื่องฟ้าสีส้ม เรียนคุณหมอ ผมมีอาการมองอะไรก็ตามที่เป็นเส้นตรงเช่นขอบวงกบประตูจะเห็นว่ามันไม่ตรง มันเหมือนโย้ไปเหมือนภาพที่มีหยดน้ำมาขวางกั้น ไปตรวจตากับหมอตาอย่างละเอียดแล้วสรุปว่าไม่พบอะไรผิดปกติ แต่รู้สึกว่ามันต้องไม่ปกติ จึงไปหา second opinion กับหมอคนตาคนที่สอง ซึ่งบอกว่าสงสัยว่าผมจะเป็นโรค pcv และแนะนำให้ผมไปหาหมอ … ที่โรงพยาบาล … ซึ่งผมก็ไป แล้วก็ได้รับการวินิจฉัยยืนยันว่าเป็นโรค pcv

(ภาพวันนี้: ดอกหญ้าริมสระบ้านมวกเหล็ก) (หมอสันต์พูดกับสมาชิก SR) คนที่มา SR หลายครั้งจะแปลกใจว่ามาแต่ละครั้งผมไม่เห็นพูดเหมือนครั้งก่อนเลย เพราะผมจะเปลี่ยนมุมของการพูดไปตามที่ผมคิดว่าคนฟังในแต่ละกรุ๊ปจะเก็ท บางทีผมไม่ตั้งใจจะเปลี่ยนวิธีพูด แต่อะไรบางอย่างมาสะกิดให้ผมเปลี่ยน ซึ่งผมก็เปลี่ยนตามอย่างว่าง่าย เอาเป็นว่ามาที่นี่จะไม่มีคำแนะนำหรือบทเรียนตายตัว หัวใจของเรื่องในการมาเข้าแค้มป์ SR ก็คือให้คุณเปลี่ยน identity ของคุณสำเร็จ เพราะการจะหลุดพ้นไปจากกรงของความคิด หากคุณไม่เปลี่ยน identity

(ภาพวันนี้: พี้จั่น) เรียนคุณหมอสันต์ที่นับถือ ผมอายุ 51 ปี ไม่มีโรคประจำตัวอะไร ยาก็ไม่ได้กิน ขณะพักหลังอาหารกลางวันผมยังมีสติดีอยู่ ไม่ได้หมดสติหรือเบลอแต่อย่างใด แต่ผมเกิดจำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าเมื่อตะกี้ผมทำอะไรอยู่แล้วผมกำลังจะต้องทำอะไรต่อไป ผมมองไปรอบตัวผมยังรู้ว่าผมอยู่ที่ไหนและคนรอบตัวที่เดินไปเดินมาเป็นใครบ้าง มือเท้าผมยังขยับหยิบฉวยอะไรได้ หน้าผมก็ไม่ได้เบี้ยว รู้แค่นั้น ผมยังพูดกับคนอื่นได้ แต่ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี จึงแอบขับรถกลับบ้านเงียบๆแล้วนอนพัก พอตกค่ำผมรู้สึกว่าผมค่อยๆนึกอะไรออกมากขึ้น

(ภาพวันนี้: ช้างน้าว ที่บ้านมวกเหล็ก) เล่าอย่างสั้นๆคือผมไม่ใช่เด็กแล้ว แต่ผมอกหัก ถูกชิงรัก ผู้ชิงจากผมไปก็คือเพื่อนร่วมงานของผมเอง เขากลายมาเป็นสามีของเจ้านายของผม ผมพยายามหักใจไม่เอาเรื่องส่วนตัวมายุ่งกับเรื่องงาน แต่มันก็อดไม่ได้ เพราะมันต้องเจอกันทุกวัน ต้องพูดคุย ต้องทำงานด้วยกัน จนผมกำลังคิดจะหาที่ทำงานใหม่ ไปให้พ้นจากสิ่งแวดล้อมเดิมๆที่อึดอัดนี้เสีย แต่งานที่นี่เป็นงานที่ดี มั่นคง ผมมีรายได้ดี เจ้านายก็ดีกับผมมาก แต่ไม่มากพอที่จะเลือกผม

1. ความเป็นมามันเริ่มจากตัวผมเองเคยป่วยเป็นโรคหัวใจขาดเลือด ความที่อยากหนีจากแนวทางการรักษาแบบโรงพยาบาล (กินยา สวนหัวใจ บอลลูน ผ่าตัดบายพาส) จึงทบทวนงานวิจัยเพื่อหาทางออกอื่นและได้พบว่าการจัดการปัจจัยเสี่ยงของโรคโดยตัวผู้ป่วยเอง ทั้งในเรื่องอาหาร การออกกำลังกาย การจัดการความเครียด การเสริมสร้างแรงบันดาลใจให้ตัวเอง ทำให้โรคดีขึ้นกว่าการรักษาในโรงพยาบาลเสียอีก จึงลงมือทำกับตัวเอง เมื่อเห็นว่าได้ผลดีจนสามารถพลิกผันโรคให้หายจากเจ็บหน้าอกและเลิกกินยาความดันยาไขมันได้หมด จึงตัดสินใจเลิกอาชีพหมอผ่าตัดหัวใจเปลี่ยนอาชีพมาเป็นหมอส่งเสริมสุขภาพ แต่เมื่อได้นั่งตรวจและสอนคนไข้ทีละคนอยู่ที่โรงพยาบาลก็พบว่ามันใช้เวลามากและช่วยคนไข้ได้เป็นจำนวนน้อย และวิธีนั่งตรวจมันยังแก้ปัญหาสำคัญที่คนไข้ต้องการไม่ได้ นั่นคือการขาดทักษะปฏิบัติการ ผมจึงเปลี่ยนแนวทางมาให้ความรู้กับคนป่วยคราวละหลายๆคน

(ภาพวันนี้: บัวหน้ากระต๊อบที่บ้านมวกเหล็ก) เรียนคุณหมอสันต์ที่นับถือ ผมอายุ 35 ปีเป็นเบาหวาน กินยา metformin 500 mg เช้าเย็น ไปเยี่ยมญาติที่ต่างประเทศ เพื่อนบ้านซึ่งเป็นเบาหวานเหมือนกันแนะนำว่าผมควรจะตรวจ C-peptide ก่อนที่จะรักษาเบาหวานต่อไป ผมกลับมาเมืองไทยจึงไปบอกหมอ หมอทำหน้าเหมือนไม่รู้จักและบอกว่าไม่จำเป็น ผมอยากถามคุณหมอสันต์ว่า C-peptide นี้มันคืออะไร

ภาพวันนี้: เฟื่องฟ้าธรรมดา (ขี้เป่อ) เรียนคุณหมอสันต์ ดิฉันอายุ 65 ปี นน. 36 กก. น้ำหนักลด อ่อนเพลีย ไม่มีแรง หายใจไม่ทั่วท้อง ก้าหายใจแรงจะเจ็บสีข้างซ้ายมาก จึงไปร. พ. … หมอเทียบฟิล์มx-rayกับของเก่า เขาจึงพันธงว่าเป็น