ผมชื่อ นพ. … ตอนนี้เป็นแพทย์ใช้ทุนปีที่ 3 อยู่ โรงพยาบาลชุมชน … จังหวัด … และยังได้รับหน้าที่อันยิ่งใหญ่คือ เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล ตั้งแต่กุมภาพันธ์ 2561 ครับ ผมเป็นคนกรุงเทพฯโดยกำเนิด บิดาเป็นวิศวกร มารดาเป็นนักบัญชี เป็นธรรมดาที่เมื่อใช้ทุนครบ เพื่อนๆแทบจะทุกคนก็จะวิ่งหาที่เรียนไม่หวาดไม่ไหว

     แต่ไหนแต่ไรมา แคนาดาอิงสหรัฐฯเสมอมาในเรื่องมาตรฐานทางการแพทย์และการออกคำแนะนำต่างๆในเรื่องสุขภาพ แต่มาเดี๋ยวนี้เริ่มเห็นว่าแคนาดาจะแสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมามากขึ้น ที่เห็นชัดที่สุดก็คือในคำแนะนำโภชนาการล่าสุดของรัฐบาลแคนาดาที่สรุปไว้ในรูปของจานอาหารเพื่อสุขภาพสำหรับหนึ่งมื้อ ที่แนะนำให้น้ำเปล่าเป็นเครื่องดื่มอย่างเดียวโดยไม่แนะนำให้ดื่มนมเลย และภายในจานอาหารซึ่งแบ่งออกเป็นสี่ส่วนประกอบด้วยผักผลไม้สองส่วน ธัญพืชไม่ขัดสีหนึ่งส่วนและโปรตีนหนึ่งส่วนซึ่งเป็นสัดส่วนที่เหมือนกับคำแนะนำของสหรัฐฯนั้น มองให้ดีจะเห็นว่าเสี้ยวที่เป็นอาหารโปรตีนไม่ได้มีเนื้อสัตว์มากมายอย่างในจานอาหารของรัฐบาลสหรัฐฯ มีแต่เต้าหู้ ถั่ว นัท แม้แต่ไข่ก็มีแค่เสี้ยวเดียวไม่ถึงครึ่งฟองด้วยซ้ำ ปลาก็มีชิ้นๆเล็กๆชิ้นเดียว ซึ่งภาพแบบนี้ในจานอาหารแนะนำของสหรัฐฯคงทำไม่ได้เพราะอุตสาหกรรมนม ไข่ และเนื้อสัตว์คงยอมยาก    

     วันนี้ขอหยุดตอบคำถามหนึ่งวัน เพราะเวลานี้เป็นเวลาเหมาะที่นกกาจะร้องเรียกอีกครั้ง เพราะกำลังจะมีการเลือกตั้งรัฐบาลใหม่ นกกาในที่นี้ก็คือตัวหมอสันต์เอง ร้องก็คือร้องเรื่องว่าขอให้รัฐบาลใหม่ถือโอกาสนี้รีบหันเหทิศทางระบบการแพทย์การสาธารณสุขของชาติที่บ่ายโฉมหน้าไปผิดทางเสียที หมอสันต์ชอบร้อง      เพราะหมอสันต์เป็นกระต่ายขี้ตื่นตูม เมื่อเห็นอันตรายจะเกิดขึ้นก็ต้องร้อง แต่หมอสันต์จะชอบร้องเฉพาะเวลาที่โอกาสเปลี่ยนแปลงจะมี และผมก็ทำอย่างนี้เรื่อยมา หากมองดูประวัติศาสตร์การพัฒนาระบบการแพทย์การสาธารณสุขของชาติ จะเห็นว่าการก้าวกระโดดออกจากปลักโคลนตมแต่ละครั้งเกิดขึ้นขณะมีการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองครั้งใหญ่ๆ นับตั้งแต่การปฏิรูประบบสาธารณสุขหลัง 14 ตค. 2516

กราบเรียนอาจารย์นพ.สันต์ ผมอายุ 71 ปี ภรรยาอายุ 62 ปี ปัญหาที่ต้องรบกวนคุณหมอคือภรรยาเปรยให้ผมได้ยินสองครั้งแล้วว่ามีเสียงพูดให้เธอได้ยินโดยไม่เห็นตัวคนพูด ว่าชีวิตที่ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วอย่างนี้จะอยู่ไปทำไม ไปเสียดีกว่าไหม ครั้งแรกผมคิดว่าเธอเรียกร้องความสนใจจากผมซึ่งมัวแต่ไปทำอะไรของตัวเองเพลินอยู่ แต่ครั้งที่สองผมเอะใจ ผมแอบสังเกตดูเธอก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติยกเว้นเธอเดินเหินช้าลง ก้าวสั้นกว่าเดิน และหลังค่อมเล็กน้อย ไม่ยิ้มไม่หัวเราะไม่ยุ่งกับใคร ซึ่งก็เป็นเอกลักษณ์ของเธอมาหลายปีแล้ว ผมอยากถามคุณหมอสันต์ว่าเสียงในหัวมาจากไหน อย่างเธอนี้เป็นโรคจิตไหม หรือว่าเป็นโรคซึมเศร้าไหม