วันนี้ผมขอแปลบทคัดย่อผลวิจัยเรื่องความเสี่ยงขาดวิตามินบี.12 ในคนไทยที่กินอาหารมังสวิรัติกับที่กินอาหารทั่วไปซึ่งผมเป็นหัวหน้าคณะผู้วิจัยเอง งานวิจัยนี้ตีพิมพ์ในวารสาร Bangkok Medical Journal สาระของงานวิจัยน่าจะมีประโยชน์ในการป้องกันโรคอันเกิดจากการขาดวิตามินบี.12 ในหมู่ผู้กินอาหารมังสวิรัติแบบไม่กินไข่ไม่กินนม โปรดสังเกตว่าในงานวิจัยนี้ใช้วิธีวัดโฮโมซีสเตอีนซึ่งเป็นสารที่จะคั่งค้างในร่างกายเมื่อขาดวิตามินบี.12 เป็นตัวชี้วัดแทนการวัดค่าวิตามินบี.12 โดยตรง เนื่องจากค่าโฮโมซีสเตอีนมีความไวในการตรวจคัดกรองภาวะขาดวิตามินบี 12. (95.6%) มากกว่าการวัดตัววิตามินบี.12 โดยตรง (50%) เพราะตัววิตามินบี.12 มีโมเลกุลชนิดที่ไม่ออกฤทธิ์ที่ทำให้เกิดผลลบเทียมได้มาก อนึ่ง

กราบเรียนคุณหมอสันต์ หนูกำลังตั้งใจเรียนรู้ชีวิตให้ลึกซึ้งจริงจัง ทั้งอ่าน ดู ฟัง และฝึกปฏิบัติจากครูบาอาจารย์สายต่างๆ ตอนนี้เรียน ป.เอกอภิธรรมที่ … ด้วย อ่านบล็อกหมอสันต์ซึ่งหนูถือว่าเป็นพวกไม่มีสายด้วย อิ อิ อยากจะขอคำแนะนำเพิ่มเติมจากคุณหมอ ………………………………………………………………… ตอบครับ คุณเป็นคนมีความรู้สูง แต่เคยมองคอนเซ็พท์ที่คุณยึดมั่นมาตลอดว่ามันไร้สาระบ้างไหม อย่างเช่นปริญญาตรี โท

มีจดหมายสองสามฉบับมารอให้ผม “เม้นท์” ที่มีแพทย์ท่านหนึ่งให้ความรู้ประชาชนผ่านรายการโทรทัศน์ว่าถั่วเหลืองทำให้สมองเสื่อม คือคนที่พูดให้ชาวบ้านงุนงงก็เป็นแพทย์ ชาวบ้านที่ฟังแล้วงุนงงส่วนหนึ่งก็เป็นแพทย์ เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยหากทั้งสองฝ่ายมีความเจนจัดในการแบ่งชั้นความน่าเชื่อถือของหลักฐานวิทยาศาสตร์แล้วเอาหลักนั้นมากลั่นกรองข้อมูลในเน็ทว่าอะไรเป็นข้อเท็จจริง อะไรเป็นข้อสันนิษฐาน ตราบใดที่ผู้บริโภคยังใช้หลักฐานวิทยาศาสตร์เองไม่เป็น ตราบนั้นคนพูดให้คนงงเพื่อขายของก็จะยังมีไม่เลิก ทางแก้ปัญหานี้ไม่ใช่ใครว่าอะไรให้งุนงงมาทีก็มาคนนั้นคนนี้เม้นท์ที แต่อยู่ที่การที่ผู้บริโภคทุกคนรู้วิธีกลั่นกรองชั้นของหลักฐานวิทยาศาสตร์ด้วยตนเอง ซึ่งผมเขียนบทความนี้ด้วยจุดประสงค์นี้ ประเด็นที่ 1. เรื่องเล่าและความเห็นผู้เชี่ยวชาญไม่ใช่หลักฐานวิทยาศาสตร์ คำพูดที่ว่า “จังหวัดไหนมีโรงเจมาก จังหวัดนั้นผู้ป่วยพาร์คินสันสูง” นี่จัดเป็นเรื่องเล่า (anecdote)

หนูเขียนมาวันนี้เพราะยังมีเรื่องติดใจซึ่งถามอาจารย์ในหลักสูตรเตรียมตัวตายก็แล้ว ถามอาจารย์ … ก็แล้ว ก็ยังไม่ได้คำตอบเพราะท่านก็พูดแต่ว่าให้หม้่นคิดถึงแต่สิ่งดีๆ คิดถึงพระ คิดถึงการทำบุญซึ่งทั้งหนูและครอบครัวของหนูก็ช่วยหนูให้ทำอย่างนั้นก่อนหน้านั้นแล้วแต่มันไม่เวอร์คดอก คือวันนั้น วันที่หนูกำลังโคม่าและกำลังจะตายในไอซียูเมื่อสองปีก่อน เรื่องเก่าๆที่หายหน้าไปนานจนจำไม่ได้แล้วถูกฉายขึ้นมาแบบเร็วมากเหมือนหนังที่ถูก speed up ส่วนใหญ่เป็นเรื่องแย่ๆที่หนูไม่ชอบเลย แต่ไม่มีอำนาจอะไรไปหยุดยั้งมันได้ หนูรู้ว่าถ้าหนูตายไปพร้อมกับความคิดแย่ๆเหล่านี้หนูจะไปที่ไหน แต่หนูไม่รู้ว่าหนูจะต้องทำอย่างไรหนูจึงจะตายโดยไม่มีความคิดแย่ๆเหล่านั้นมารบกวนอีก …………………………………………………………… ตอบครับ ถามว่าทำอย่างไรจึงจะตายอย่างมีความรู้ตัวหรือปลอดความคิดได้ ตอบอย่างหมอสันต์นะ