สวัสดีครับ อาหมอ     ผมอ่านบทความของอาหมอ แล้วเข้าใจการใช้ชีวิตมากขึ้น แต่ก็ยังมีข้อสงสัยว่า เราจะวางความคิดลงได้อย่างไร ในเมื่อเรายังมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่าง เช่น ครอบครัว ลูก เป็นต้น เพราะบางครั้งเราก็ยังมีความเป็นห่วงอยู่ จะมีวิธีคิดอย่างไรให้เราสบายใจไม่เป็นห่วงมากจนเกินไป ถ้าเราตัวคนเดียวความข้องใจนี้คงหมดไปรบกวนอาหมอช่วยแนะนำด้วยครับจาก คนที่ยังวางความคิดได้ไม่หมด ……………………………………………………… ตอบครับ    

เรียนคุณหมอสันต์ที่นับถือผมอายุ 63 ปี มีปัญหาเป็นโรคซึมเศร้าเรื้อรัง จิตแพทย์ได้ให้ยา citalopram ควบกับยา imipramine (Tofranil) มาสิบปีแล้ว ย้อนหลังไปก่อนหน้านั้นผมไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นก่อน ระหว่างการเป็นโรคซึมเศร้ากับการปฏิบัติธรรม ผมไปทางปฏิบ้ติธรรมมากขึ้นๆจนบางเดือนผมอยู่บ้านกับลูกเมียไม่ถึงครึ่งเดือน โดยไปปฏิบัติที่ …. บางครั้งก็ไปที่ ….. และบางครั้งก็ไปที่ …. ซึ่งที่หลังสุดนี้หลวงพ่อ

คุณหมอคะรบกวนสอบถามหน่อยนะคะ คือเราไปเจอขณะวินาทีนึงที่ไม่มีอะไรอธิบายได้ แล้วเราก็รู้สึกว่า อะไรก็ตามที่ผุดขึ้นมาเป็นความคิดล้วนไม่จริงทั้งสิ้น เพราะความคิดที่บอกความเป็นตัวเราล้วนมาจากการอบรมสั่งสอน ภาษา ความทรงจำที่สร้าง Identity ให้เราหลงไป และเวลาก็ไม่ได้มีอยู่จริง มีแค่ความคิด และร่างกายที่เราไปหลงด้วยความไม่รู้ว่าเป็นของเราจริงๆ และไอ้ความไม่รู้ที่ทำให้หลงไปเวียนว่ายตายเกิด ชีวิตก็มีแค่ชั่วขณะที่ภาษาไม่สามารถอธิบายได้ แค่ existence อากับกิริยาต่างที่ไม่มีภาษาใดใด แต่หลายครั้งที่เราคิดละโกรธ แต่เราก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรา ..แต่ถ้าก่อนตายละเรากำลังโมโหหล่ะคะ…ละต้องฝึกวางใจให้เป็นอะเบกขามั้ยคะ